Zapomniana piosenka recenzja

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Dragon dotarła do mnie przepiękna, świąteczna historia "Zapomniana Piosenka", napisana przez Agatę Bizuk. Czy obok historii Dominika i pana Ksawerego nie można przejść obojętnie jak można przeczytać na okładce? Dla mnie jest to pierwsze spotkanie z autorką i zdradzę, że nie ostatnie.

Chociaż do świąt zostało dwa miesiące, książki świąteczne jak co roku zaczynają kusić czytelników swoimi okładkami. Błysk bombek przyciąga wzrok, choinkowe igiełki kłują w palce, zapach pierników wdziera się do nosa a my, chcemy zaplątać się w anielskie włosie. Jeśli nie mieliście jeszcze na liście "Zapomnianej piosenki" to jak najszybciej koniecznie ją dopiszcie. Dajcie się porwać magii. Ale nie tylko takiej świątecznej. Także magii dobrych serc, magii bycia człowiekiem dla człowieka, magii bezinteresownej pomocy. A wszystko to przy akompaniamencie kolęd i przy miękko padającym śniegu.

Dominik ma dwadzieścia lat. Kiedy był małym chłopcem trafił do domu dziecka. Czterolatek nie rozumie dlaczego trafił do tego dziwnego miejsca. Dlaczego jego mama nie przychodzi kiedy tak bardzo ją woła żeby go zabrać. Kim są ludzie go otaczający. Dziś, jako dorosły człowiek, nie wie, czy jego mama go porzuciła czy umarła. Niewiedza uwiera jak kamyk w bucie.

Ksawery to starszy pan, którego żona zmarła a syn z rodziną wyjechał do Anglii. Doskwiera mu samotność i odrzucenie. Syn, zbyt pochłonięty pracą nie ma czasu żeby dzwonić do ojca przez co Ksawery czuje się niepotrzebny i pominięty, ponieważ dla starszych ludzi największą wartością jest rodzina, bliskie sercu osoby.

Opowieść toczy się dwutorowo. Każdy rozdział zatytułowany jest imieniem jednego z nich, Ksawerego lub Dominika. Poznajemy małego, czteroletniego Dominika i jego mamę. Widzimy łączącą ich bezwarunkową miłość, troskę, przywiązanie. Spotykamy Ksawerego w dniu, w którym traci on swoją ukochaną żonę. Po pięćdziesięciu latach zostaje sam.

"Przeszłość ciążyła mu mocno, cały czas nie pozwalając ruszyć się z miejsca. Ale teraz powoli, krok po kroku, zaczynał głębiej nabierać powietrza w płuca i oddychać bez ciążącego mu na piersi kamienia domysłów i niedopowiedzeń. Być może niedługo wreszcie poczuje się prawdziwie wolny."

Losy tych dwóch mężczyzn, pozornie tak różnych przetną się niepodziewanie. Różni ich wszystko ale łączy wiele, tak naprawdę obaj są samotni i tak samo poranieni przez życie. Obaj marzą o rodzinie, o ciepłym domu, pełnym miłości, zrozumienia i akceptacji. Dlatego też, kiedy los, a może przeznaczenie zetknie ich ze sobą każdy z nich coś zyska. Żaden z nich już nie będzie sam.

"Dom to ludzie, do których się wraca z przyjemnością, dom to zapachy, smaki, śmiechy i łzy. To zapach porannej kawy wypitej w dobrym towarzystwie, to granie w karty, kiedy za oknem pada, i możliwość ugotowania drugiej osobie zupy. To takie emocje, których nie czuje się, będąc w pojedynkę."

Od początku czytałam "Zapomnianą piosenkę" z uczuciem, którego do końca nie potrafię określić. Taką mieszanką rozczulenia, wzruszenia i nadziei. Od pierwszych stron chciałam przytulić do serca Dominika. Otoczyć go troską i miłością. Chciałam powiedzieć temu małemu chłopcu, że wszystko się ułoży i jeszcze kiedyś będzie szczęśliwy, z mamą lub bez. Chciałam złapać Ksawerego za rękę i powiedzieć, że nie jest sam, że wystarczy się rozejrzeć a dostrzeże pomocne dłonie.

Autorka przepięknie pokazuje rodzącą się więź między mężczyznami, którzy zaczynają wzajemnie się uzupełniać, ukazuje, że możliwa jest przyjaźń międzypokoleniowa. Pokazuje, co w świętach jest ważne. Nie dokładnie wyliczone dwanaście potraw, nie pięknie przystrojona choinka i masa prezentów pod nią a bliska sercu osoba, ciepły dom, akceptacja drugiej osoby.
Agata Bizuk oddała w nasze ręce niezwykle emocjonalną historię. Wystarczy spojrzeć dalej niż czubek własnego nosa a wtedy może dodatkowe nakrycie przy wigilijnym stole dla strudzonego wędrowca nie będzie stało puste.

Czytając, miałam w głowie obraz pochylającej się matki nad zasypiającym dzieckiem, nucącą z miłością zapomnianą później melodię. I do tej pory to moje wyobrażenie mam przed oczyma. To chyba najlepszy dowód na to, że przeczytana książka zostaje z czytelnikiem na długo.

Polecam. Nawet jeśli Wasze serca są skostniałe i tak do końca nie działa na Was magia świąt to i tak gwarantuję, że nie będzie to czas stracony.