Cordelia recenzja

Cordelia to młoda kobieta pochodząca z wielodzietnej, niezbyt zamożnej rodziny. Udaje jej się jednak osiągnąć pewien awans społeczny, zostaje bowiem żoną Brooka Fergusona, syna bardzo zamożnego przemysłowca. Po ślubie zamieszkuje z mężem w domu teścia. Niestety, wkrótce okazuje się, że piękna posiadłość Grove Hall to jedynie złota klatka, w której rządzi starszy pan Ferguson. Kiedy jednak Cordelia poznaje przystojnego właściciela teatru, Stephena, do jej ponurej egzystencji wdziera się iskierka nadziei. Czy ta młoda kobieta porzuci jednak życie w luksusach i swojego męża dla niepewnego losu u boku pewnego siebie mężczyzny? Czy zdoła wyrwać się spod rządów pana Fergusona?

"Cordelia" to powieść zupełnie inna niż książki z serii "Poldark" tego autora, które znam i lubię. Rozgrywa się ona bowiem w
w zupełnie innym miejscu, w nieco innych czasach i środowisku. Powieść ta bowiem umiejscowiona jest w drugiej połowie XIX wieku, w Manchesterze, a więc z dala od malowniczych klifów Kornwalii i nadmorskich okolic. Zamiast kopalni i środowiska górniczego pojawia się tu farbiarnię, zamiast zaniedbanej córki pijaka, piękną latorośl niezamożnego zegarmistrza. Słowem, zupełnie inne klimaty niż wspomniana wyżej seria.

Po przeczytaniu tej książki, wydaje mi się, że zawirowania miłosne Cordelii nie osią opowieści, powiedziałabym, że raczej stanowią wątek nieco mniej istotny. Ważniejsze są raczej rozważania i wydarzenia pokazujące fałsz, obłudę, hipokryzje i zwodnicze pozory. To raczej opowieść o tym, że ludzie noszą maski, że nie są tacy, jacy wydają się na pierwszy rzut oka, że za każdym zachowaniem kryje się coś więcej. W książce pojawiają się też konwenanse i życie z nimi, jest też o dziwo pewnego rodzaju terror psychiczny, jak też zakazane miłości, różne zdrady, nie tylko fizyczne, a także cała plejada emocji, okraszona nutką tajemnicy.

Postacie pojawiające się w tej książce mają świetnie opisane charaktery, są barwne i zaskakujące. Wydaje mi się, że studium psychologiczne każdego z bohaterów udało się autorowi idealnie, bowiem nie są oni płascy, mają swoje motywacje, jak również wady i zalety, a przede wszystkim są wiarygodni w postępowaniu, reakcjach i przemyśleniach. Dotyczy to zarówno najważniejszych postaci, jak i tych mniej ważnych, drugo-, czy nawet trzecioplanowych, których losy są powiązane. Prawdziwym majstersztykiem jest portret psychologiczny pana Fergusona, tyrana, który twardą ręką rządzi swoim domostwem i trzyma w garści domowników.

Cała opowieść napisana jest dobrze, z zachowaniem klimatu opisywanych czasów, z ciekawym tłem. Nie jest to jednak książka, którą można przeczytać szybko i bezmyślnie, nie porywa, czasami bywa nawet nieco chaotyczna, ale nie nie jest słaba czy nudna. Porusza interesujące zagadnienia, momentami zaskakuje, a także przewija się w niej wielu ciekawych bohaterów, świetnie skonstruowanych pod względem psychologicznym. To powieść zdecydowanie warta uwagi.