Ciemność recenzja

Ze wszystkich stron atakowały mnie opinie, jaki ten Karika genialny w swej pomysłowości prowadzenia czytelnika przez mroczne strony ludzkiej podświadomości. I spełniło się! Też tego kunsztu zakosztowałam. Wedle spostrzeżeń wielu "Ciemność" wcale nie jest tym top of the top w majestacie pisarstwa słowackiego mistrza grozy. Ale mnie już w przeczytanej fabule zaintrygował sposób budowania atmosfery niedopowiedzenia, podania zwyczajnej prozy życia, potrzeby wzięcia oddechu z dala od cywilizacji, to z jakimi realiami spotykamy się wędrując w świadomości bądź podświadomości bohatera i na koniec, jak wszystko zaczyna się klarować dla nas obserwatorów, ale i samego scenarzysty.

Groza odciętej górskiej przestrzeni zasypanej śniegiem w obliczu świąt Bożego Narodzenia i nieszczęśliwe wypadki, jakim los poddaje bohatera, a zarazem thriller psychologiczny o sile ludzkiej podświadomości. "Ciemność" to mroczny spektakl, gdzie scena należy do jednego aktora. Tor prowadzonych myśli skutecznie odciąga naszą uwagę od realnego wymiaru zdarzeń. Są momenty, gdy czytelnik będzie zastanawiał się czy to możliwe, a w rozpoznaniu złudzeń nie pomoże narrator, nie takie jest jego zadanie. Zresztą ma to coś wspólnego z prowadzeniem ociemniałego przez kulawego. Tkwimy na granicy jawy i snu, wydaje się nam, że już nie ujrzymy wyraźnej drogi przez majaki bohatera, a jednak następuje wyjaśnienie w postaci ostatecznego oczyszczenia i wyjawienia prawdy. Ale koniec jest okrutny. Okrutny na tyle, na ile tylko potrafi sobie z nas zadrwić natura.

"Ciemność" dla niektórych może być trudną przeprawą z uwagi na przemyślenia bohatera, a przecież na nich jest osadzona cała fabuła. Dialogi samotny człowiek może prowadzić tylko sam ze sobą i jedynie puszczyk od czasu do czasu wmiesza się do takiej konwersacji. Domek w górach, okres świąt, samotny człowiek to jak przepis na monotonnie wlokącą się historię, a tu zaskakuje mnogość wydarzeń. To że zostajemy sprowokowani do czytania jednym okiem , a drugim obserwowania otoczenia wokół siebie, do pełnego zaangażowania się w wir wydarzeń i próbowania zrozumienia co się dzieje dopełnia całość. Czy rzeczywiście może być tak jak podopowiada ociemniałemu umysłowi każde skrzypnięcie śniegu albo desek budynku, że ktoś jest w pobliżu, że ten ktoś czyha na jego życie? Co jest realne, a co buduje nasz umysł, by bronić się przed prawdziwymi zdarzeniami?

Naprawdę dobra, wciągająca powieść. Nikt nie powinien w swych opiniach ujawniać choćby małych detali tej historii, bo później zepsuje to odbiór duszącej, przenikającej grudniowym zimnem fabuły, którą w napięciu i z prawdziwą przyjemnością śledzi się od pierwszych po końcowe strony.
Józefie spisałeś się. Twoje majaki wniosły ten rodzaj literatury na wyżyny.