Gra w oczko recenzja

Thriller dziejący się w środowisku piłkarsko-dziennikarskim, ale mamy też zjadliwe portrety biznesmenów i polityków. Zaczyna się tak, że młody obiecujący piłkarz, ocierający się o reprezentację, ale też hazardzista i seksoholik, zostaje zabity w swoim mieszkaniu. Denata odkrywa sąsiadka, znana dziennikarka telewizyjna Joanna Becker, a sprawę prowadzi podkomisarz Konieczny z Komendy Stołecznej.

Książkę reklamuje się jako demaskującą dziennikarzy i telewizję, no raczej nie. Dużo lepiej współczesne dziennikarstwo opisują książki '#upał' Olszewskiego i 'Fak maj lajf' Kęckiego. Siłą książki Kalinowskiego jest raczej demaskatorski opis środowiska piłkarskiego, gdzie rządzą szemrane interesy, pieniądz i lans, a wielkim problemem jest uzależnienie od hazardu czy bukmacherka. Bezlitośnie portretuje autor ludzi piłki: to żadne orły, raczej faceci obsesyjnie patrzący na kasę, dobre samochody i zaliczenie jak największej liczby lasek. Wśród nich wyróżnia się Radzio Sikora właściciel prowincjonalnego klubu, niby wielki biznesmen a w gruncie rzeczy prymitywny lokalny mafioso, który trzęsie całym miasteczkiem. Świetny jest opis meczu Legii oglądanego z perspektywy kibiców. Czuję się tę adrenalinę, to szaleństwo. Poznajemy też zwariowane środowisko kibicowskie, ludzi, którzy są w stanie oddać wszystko dla ukochanego klubu.

Mniejszą rolę w książce pełni wątek morderstwa, bo śledztwo toczy się leniwie, a policja niewiele robi. Zaś zagadka zabójstwa zostaje rozwiązana w kontrowersyjny sposób: w wyniku podsłuchiwania ludzi w toalecie w przerwie programu telewizyjnego. Cały ten pomysł dosłownie śmierdzi, już nie mówię etycznej stronie sprawy, jak można podsłuchiwać ludzi w czasie najbardziej intymnych czynności? Po drugie jest to akt bezprawny, w Ameryce tego typu procedura zaprowadziłaby jej autorów za kratki, u nas nazywa się to prowokacją policyjną. Ciekawy jestem, jaką wartość dowodową w polskim prawie ma taka prowokacja. Niefajne to, ale oczywiście oglądalność w czasie programu telewizyjnego skoczyła jak szalona.

Ma książka swoje słabości, przede wszystkim dłużyzny, poza tym zbyt wiele równolegle ciągniętych wątków. Poza tym przeskakiwanie z wątku na wątek co kilka zdań irytuje, a lektor nie ułatwia zadania.

Osobny komentarz należy się Krzysztofowi Gosztyle. Nie pierwszy raz nasz czołowy lektor czyta zbyt ekspresyjnie, wychodzi przed szereg, jego kontrowersyjna interpretacja staje się ważniejsza od samej książki. To mi nie odpowiada, wolę skromniejszych, niepchających się na afisz Tomasza Sobczaka czy Andrzeja Ferenca.