Panna i chłopak z vis-a-vis recenzja

„Panna i chłopak z vis-a-vis” jest to książka autorstwa Anny-Louise Weatherley, wydana w Polsce w marcu 2010. Lektura jest średniej grubości (zaledwie 303 strony dużą czcionką), dzięki czemu czyta się ją lekko i szybko. Polecam każdej nastolatce – osoby powyżej 18 roku życia będą znudzone i zirytowane. Jest to bowiem ckliwa opowieść o miłości dwóch nastolatków, wymierzona w młode dziewczyny szukające rozrywki, pocieszenia i w końcu wyciskacza łez.
Akcja rozgrywa się w XXI wieku w Anglii, Londynie. Książka opowiada o Grace Foster-Bryce, siedemnastolatce, która przywykła do ubrań od Gucciego, Piccalili (własnego konia), basenu, kortu tenisowego i 500 funtów kieszonkowego miesięcznie, oraz o Jayu Jonsonie zwanym także JJ, mieszkańcu blokowiska, grafficiarzu, chłopcu z „marginesu społecznego”. Ich ścieżki krzyżują się, prowadząc do rzeczy każdemu z nich obcej – miłości dwojga młodych ludzi.
Autorka stworzyła bardzo ciekawe postacie. JJ jest zwykłym chłopcem, takim bez przyszłości, który ma jedynie kumpli i spreje z farbą, natomiast Grace miała wszystko, czego tylko zapragnęła, a jej świat zawalił się w jednej chwili. Starcie dwóch tak odmiennych ludzi mogło prowadzić do nienawiści wynikającej z różnicy ich środowisk, jednak Grace w gruncie rzeczy jest bardzo miła, życzliwa, a Jay zawsze marzył o karierze, pracy, wielkim domu. Ojciec Grace jest przykładem człowieka, który zrobiłby wszystko dla rodziny, natomiast jej mama daje przykład osoby kryjącej swoje uczucia pod maską sztucznego uśmiechu. Cal, młodszy brat głównej bohaterki, to wspaniały i mądry chłopak, szukający wszędzie korzeni i podstaw. Ciekawi go wszystko, a szczególnie wojny i historia. Nie jest on zadufany w sobie, co mogłoby bardzo łatwo mu się przydarzyć ze względu na luksusy, gosposię w domu i wszystko, czego tylko zapragnie na skinienie palcem. Jess jest przesympatyczną osobą, która z początku budzi wątpliwości, ale zyskuje przy bliższym poznaniu. Rodzina Jaya to typowa kochająca się gromada ludzi, trzymająca się ze sobą na dobre i na złe, zżyta i nierozłączna. Janice to czarny charakter książki, na dodatek wyjątkowo paskudny i parszywy. To wcale nie wina jej rodziców, że taka jest – opryskliwa, pyskata, wredna – to wina jej samej. Borys Siergiejew to moim zdaniem najśmieszniejsza postać z książki. Rusek, do tego z komicznym akcentem, dobry człowiek.
Książka ta jest idealna na każdą pogodę i na każdy nastrój. Można przy niej się pośmiać, wypłakać i poznać istotę niektórych wartości życiowych. Nieprzewidywalna, przyjemna, działa kojąco na czytelnika i pozwala oderwać się od rzeczywistości, odetchnąć. Lektura wciąga, nie zauważa się płynących minut. Akcja jest ciekawa, mamy kilka wątków pobocznych, główny to miłość Jaya i Grace, miłość bezwarunkowa i prawdziwa. Czytamy o spełnianiu marzeń, poznawaniu siebie nawzajem, relacjach z rodziną, radzeniem sobie z problemami. Zakończenie było, jakie było, jednak nadaje ono tylko wartości tej książce. Nie jest ona ambitna, nie porusza wyszukanych problemów, ale pokazuje codzienne błahostki i te poważniejsze sprawy. Okładka jest całkiem ładna, biała z kolorowymi kwiatami na brzegach.. Większa czcionka nie przemęcza wzroku i sprawia, że kartki płyną nam przez ręce. Podoba się mi ogólny nastrój tej książki i jej przesłanie kierowane do takich dziewczyn jak ja.
Oryginalny tytuł tej książki to „The wrong boy” i jest to tytuł idealny. Tłumaczenie nie oddaje tego, co oddawać powinno. Gdyby brzmiało „Niewłaściwy chłopak”, również byłoby tytułem idealnym. Czemu? Oddaje on istotę książki, to, że mama Grace była uprzedzona do Jaya, to, że Grace, dziewczyna z wyższych sfer, nie powinna umawiać się z chłopakiem z blokowiska, to, że gdyby nie pojawił się on w jej życiu, nie cierpiała by tak… Ale i nie przeżyłaby tylu pięknych chwil. Jestem zauroczona piórem pani Weatherley, mam nadzieję, że napisze ona więcej książek. Chciałabym, żeby jej książki stały się bardziej popularne, bo na to zasługują. Historia Grace i Jaya powinna zostać wiele razy odtworzona przez czytelników.