Tęsknica recenzja

Czym urzekła mnie „Tęsknica” Anny Sokalskiej?

Stylem – jakaż to była dla mnie literacka uczta. Bogactwo językowe, konstrukcja i narracja sprawiły, że delektowałam się czytaniem. Co więcej! Odsłuchiwanie treści przez syntezator (na Legimi) było nie mniej satysfakcjonujące. I jak niezbyt przepadam za opisami przyrody, to tutaj absolutnie mi to nie przeszkadzało. Autorka bardzo plastycznie odmalowuje przed oczami czytelnika nie tylko obraz jesiennej wsi, pół, lasów czy wielowiekowego boru, lecz także obserwacji czynionych przez bohaterkę i jej przeżyć wewnętrznych.

Klimatem – zarówno wsi (z jej zaściankowością i mentalnością) oraz jego fantastycznej odsłony. Początkowo trochę marudziłam, że ten fantastyczny wątek rozwija się wolno, że będąc w 1/3 ciągle jesteśmy niejako we wstępnie do niego. W ogólnej ocenie jednak całość jest nieźle wyważona, a przejście z części zwykłej do fantastycznej następuje płynnie i pchana ciekawością spowodowaną wydarzeniami dałam się poprowadzić za zasłonę, ani nie wiedziałam kiedy.

Przesłaniem – uwielbiam, gdy książka nie pozwala mi o sobie szybko zapomnieć; gdy to, co wsiąkło wraz z treścią pracuje we mnie, każe się zastanawiać nad życiem. Iga, pędząca gdzieś przed siebie, uwiązana w korporacyjnym kieracie, dopiero zderzona z własną śmiertelnością i kruchością ciała zwalnia i zastanawia się nad swoim życiem.

Dla mnie „Tęsknica” niesie przekaz, że bardzo łatwo jest się zatracić w pogoni za marzeniami i szczęściem, gdy wydaje się nam, że ich osiągnięcie związane jest posiadaniem określonych rzeczy. Że czasem, a nawet często gubimy drogę nie zdając sobie z tego sprawy. Że ciągle możemy tęsknić za czymś niesprecyzowanym, nieosiągalnym i tym samym utrudnić lub udaremnić sobie docenienie tego co tu i teraz, i nie dostrzegać drobin szczęścia dnia codziennego.

*

„Tęsknica” Anny Sokalskiej to doskonałe połączenie słowiańskich klimatów i ludowych wierzeń, z egzystencjalnymi rozważaniami.

To też opowieść o kobiecej naturze oraz pięknie i potędze natury.
To powieść drogi, mogąca być rozpatrywana w dwoisty sposób - jako wędrówka w głąb mitycznej krainy, ale też podróż w głąb siebie, zaś tytułową tęsknicę można by przełożyć na bardziej znaną i nie mniej groźną depresję, a wówczas całość nabiera nieco innego znaczenia.

Od początku przeczuwałam do czego fabuła ostatecznie będzie zmierzać, ale wędrówka wraz z Igą, Nadzieją i Kitą była tak satysfakcjonująca i wciągająca, że absolutnie mi to nie przeszkadzało, a owo przeczucie wydało się jedynym właściwym kierunkiem w jakim mogła podążyć opowieść.