Ten drugi recenzja

„Pałac mocno trzymał się rodzinnego motta: Nigdy nie narzekaj, nigdy się nie tłumacz”.

Czy książę Harry ukazuje tylko i wyłącznie prawdę? Nie mnie to oceniać. Książka zdecydowanie nie zszokowała mnie, raczej wywoła smutek, melancholię. Harry stracił matkę jako siedmiolatek, darzył ją ogromną miłością, jej śmierć miała duży wpływ na jego dalsze życie. Od zawsze postrzegany jako ten drugi, zawsze w cieniu, zawsze z tyłu, silnie pragnął uwagi i zainteresowania innych. Wyraźnie wyczuwamy jego żal i smutek. Początek – publiczny pogrzeb matki, on z bratem idący za trumną. Jak strasznie musiał się wtedy czuć ten mały chłopiec. Dalej śledzimy jego dalsze losy, dorastanie, edukacja, wybryki, bunty, służba wojskowa, dziewczyny, narzeczeństwo, ślub... Podejmowanie trudnych decyzji, nieustająca obecność innych. Bohater wielu skandali, wieczny buntownik, chłopiec, nad którym trudno było zapanować.

Autobiografię czyta się przyjemnie, napisana została prostym, zrozumiałym, lekkim językiem. Wnikliwa, autentyczna, wydaje się do bólu szczera. Chwilami miałam wrażenie, że książę opowiada mi o swoim życiu. Królewskie życie i codzienność ta prywatna. Nieustająca presja, z jednej strony zakazy i nakazy, a z drugiej bogactwo, dostatek, wszystko na wyciągnięcie ręki. Brak miłości, zrozumienia, wsparcia, sztywność w obejściu, wszechobecny protokół i jego wymagania. Dla mnie jest oczywiste, że Harry nie dostał miłości od tych, którzy powinni mu ją zapewnić. Przez całą autobiografię towarzyszy nam postać Diany, odniosłam wrażenie, że ten dorosły mężczyzna podjął próbę pogodzenia się z jej odejściem. Czy mu się udało?

Intrygująca, wciągająca historia, prawdziwa perełka dla fanów rodziny królewskiej. Ukazuje nam życie Harry’ego i jego bliskich. To na pokaz i to prywatne. Książka wywołała we mnie sporo emocji, tych pozytywnych i tych negatywnych. Postać księcia, jego rodziny, ich poczynania budzi ciekawość i to się chyba nigdy nie zmieni. Był to przyjemnie spędzony czas. Polecam.