Zanim powróci strach recenzja

Tematyka molestowania stanowiąca niegdyś tabu to coraz bardziej chwytliwy temat wybierany przez pisarzy. Całkiem niedawno czytałam powieść "Moja mroczna Vanesso", która wzbudziła we mnie ogrom rozmaitych emocji, czy "Lolitę" Nabokova i przyznam, że każda z tych książek traktuje temat molestowania z należytą godnością i w sposób wyjątkowy, czego nie mogę powiedzieć o autorce "Zanim powróci strach". W przypadku tego thrillera psychologicznego jestem nieco rozczarowana.
Ale zacznijmy od początku...

W powieści poznajemy historię z perspektywy trzech kobiet, które łączy jeden mężczyzna Mike. Większość książki skupia się na relacji Lou, która jako 13-latka została uwiedziona i porwana do Francji. Będąc już dorosłą kobietą wraca w rodzinne strony, a gdy dowiaduje się, że jej 50-letni oprawca ma kolejną ofiarę nie zamierza się temu biernie przyglądać. Jest jeszcze trzecia bohaterka Wendy, która obarcza Lou winą za zniszczenie małżeństwa, a pragnienie zemsty zdominuje jej dotychczasowe życie - tylko kogo na celownik obierze sobie kobieta? Niewiernego byłego męża, czy nieświadomą niczego Lou? Czy kobietom uda się wyzwolić spod wpływu niezdrowej relacji i otrząsnąć z traumy tak, aby ułożyć swoje życie na nowo? Te trzy kobiety są świetnym przykładem działania mechanizmu manipulacji, uzależnienia się od toksycznej relacji, która nawet w obliczu rychłej wolności nie pozwala im mówić prawdy. Jednak czegoś w tej historii mi zabrakło, pomimo, że początek zapowiadał się nawet obiecująco i byłam zainteresowana jak potoczą się dalsze losy bohaterek. Zgodnie z przysłowiem - im dalej w las... tak w przypadku tej historii im bardziej zbliżałam się do finału to napotykałam po drodze spiętrzenie irracjonalnych wydarzeń przez co cała akcja sprawiała wrażenie mocno naciąganej. Tematyka molestowania wymaga od autora zachowania pewnych reguł biorąc pod uwagę, że to dość "delikatna" kwestia i należy się z nią obchodzić niczym z jajkiem, inaczej zwyczajnie można na temacie popłynąć. Tu w drugiej części dostajemy niesamowitą dawkę mało realistycznych wydarzeń, przez co cała trauma i tragizm sytuacji wykreowany przez autorkę traci na znaczeniu. Nie ma już tego dreszczyku emocji i opowieść nosząca znamiona thrillera psychologicznego brnie w stronę powieści obyczajowej. A co ma do tego wszystkiego tytuł? Tego nie potrafię wytłumaczyć. No cóż, każdy pisarz ma prawo do własnej wizji i koncepcji. jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością C.L.Talyor, ale póki co dominują we mnie mieszane uczucia. I teraz kłania się pytanie - czy książkę mogę polecić? Być może powinnam zachęcić czytelników do lektury tylko połowy powieści - dopóki czar nie pryśnie, a dalsza część zależeć będzie już tylko od nich.