Dziedzictwo von Becków recenzja

Usłyszałam i przeczytałam tak dużo pochwał pod adresem Joanny Jax, że sięgając po „Dziedzictwo von Becków” byłam niemal pewna udanej lektury. Srodze się niestety myliłam. Mam chyba bardzo spaczony gust, bo ciężko mi znaleźć jakieś znaczące plusy tej powieści.

Dzieje się tu naprawdę dużo, duży jest też rozstrzał czasowy akcji (co samo w sobie nie musi być złe) – od lat 30. XX wieku do czasów współczesnych. O ile początek – zawiązanie znajomości Marii i Wernera – jest niezły, zapowiadający względnie dobrą literaturę obyczajową, o tyle cała reszta była dla mnie drogą przez mękę.

Po pierwsze – pani Jax postanowiła obdarzyć swoich bohaterów wszelkimi doświadczeniami wojennymi, a po wojnie innymi wielkimi sukcesami, przeplatanymi jeszcze większymi nieszczęściami. Dzięki temu podczas lektury miałam wrażenie, że to brazylijska telenowela i to taka drugoligowa.

Po drugie – Autorka „naznacza” postaci wielką miłością, co chwila o niej pisze, jednak są to tylko jej zapewnienia. Nic tu nie wynika z akcji – dorosły czytelnik potrafi przecież czytać między wierszami, sam wyciągać wnioski z niuansów, a tutaj mamy wszystko podane na tacy. „Werner kocha Marię” – tak jest napisane i koniec. Nie jest to z pewnością cecha dobrej literatury. Wracając do tej nieszczęsnej miłości – nie jestem w stanie zrozumieć postępowania Marii. Jej postać jest dla mnie pusta i infantylna. Jak mogła wybaczyć Wernerowi to, co zrobił? Czy takie coś można w ogóle wybaczyć? Czy miłość cielesna jest silniejsza niż miłość macierzyńska?

Po trzecie – powieść jest bardzo płytka, chwilami niemal przecierałam oczy ze zdumienia. Powierzchowna fabuła od pewnego momentu pędzi do przodu. Jeśli bohater rozwodzi się nad jakąś sprawą, czytelnik może być pewien, że w kolejnym rozdziale wydarzy się coś, co mąci uprzednie zapewnienia, rozmyślania.

Tak jak o prawdziwej miłości możemy się tu dowiedzieć niewiele, tak inne wątki są wprowadzane bez wcześniejszego zakorzenienia w tekście, np. w pewnym momencie narrator stwierdza, że Maurycy jest wielkim patriotą – przez cały tekst zupełnie nic na to nie wskazywało, ale Autorka tak twierdzi, więc tak musi być.

Po czwarte – wiek XX, choć okrutny, był fascynującym czasem. Autorka nie skorzystała z niepowtarzalnej okazji, żeby opisać tło życia bohaterów, a było tego dużo: II Wojna Światowa, czasy PRLu, życie na emigracji (głównie Francja) czy Polska po 1989 roku.

Wszystko powyższe sprawia, że uważam książkę za niezwykle płytką, powierzchowną, po prostu słabą. Z pewnością jest to najgorsza książka, jaką przeczytałam w ciągu ostatniej dekady. Na pewno nie sięgnę po drugi tom, a i inne książki Autorki sobie daruję.