Tam gdzie spadają Anioły recenzja

Gdy Ewa ma pięć lat zostaje świadkiem potwornej walki aniołów. Z fascynacją oraz strachem przygląda się starciu ciemnych i jasnych istot, które szybko fruną po niebie. Oczarowana tym widokiem próbuje pokazać go rodzicom, ale ci są zbyt zajęci pracą, by zwrócić uwagę na kolejną dziecięcą bzdurę. By chociaż wyjrzeć przez okno. Dlatego jedynie mała Ewa wie, że jedna z istot spadła z nieba i to od tamtego momentu dziewczynkę zaczął prześladować pech. Tak jakby opuścił ją jej własny anioł stróż.

Dorota Terakowska jest mistrzynią pisania w sposób, który przyciąga do siebie czytelników w każdym wieku. Pierwszy raz zetknęłam się z tą lekturą, gdy byłam jeszcze w podstawówce i od tego czasu sięgam po nią w przeróżnych odstępach czasu, by przypomnieć sobie o wartościach, które tak ceniłam (chcę wierzyć, że wciąż cenię). Nigdy nie odczułam, bym nagle stała się zbyt dorosła na lekturę o małej Ewie. Raczej wraz z dorastaniem wyciągałam z niej coraz więcej. Pisanie dla tak szerokiej grupy odbiorców zdaje mi się być niebywale trudne, więc zawsze jestem trochę pod wrażeniem, gdy sięgam po coś pani Terakowskiej.
Koncepcja dobra i zła została w tej książce przepięknie pokazana. Autorka z zupełnie innej strony ugryzła temat, po to by uświadomić czytelnikowi, jak wiele szarości nas otacza. Że zło nie zawsze jest złe. Że nawet dobro może nas zawieść. Że w tych szarościach znajduje się miejsce dla naszego serca, którego należy słuchać, choć inni ludzie mogą dostrzec w tym coś dziwnego. Od lat jestem całkowicie zauroczona sposobem, w jaki Dorota Terakowska ubrała w słowa te myśli. Całość zapowiada się zupełnie niewinnie, by niespodziewanie chwycić człowieka za serce i skorygować jego sumienie. To pierwsza i wydaje mi się jedyna książka, jaką przyjemność miałam spotkać, która uczy empatii. A sentencje w niej zawarte zapadają w pamięć, choć nie są jedynie nadmuchanymi mądrościami z kubków do kawy.
Jedyne, co mogę zrobić, to wyjść do was z sercem i powiedzieć „to książka mojej duszy i bez niej nigdy nie byłabym tym, kim jestem”, bo inne słowa zdają się być zupełnie zbędne. Tę książkę trzeba przeczytać i poczuć, a nie czytać o niej. Zróbcie więc to chociaż przed wzgląd na jedną małą Mewę, która gdzieś tam w świecie jest i postanowiła zdradzić wam, którą literacką pozycję kocha najmocniej.

Psst, w czasie gdy Ewę dopadł pech, w opuszczonym domu na ich ulicy zamieszkał bezdomny, który pod poplątanymi włosami skrywał oczy niebieskie niczym bezchmurne niebo. A bezdomnego zdawało się nie opuszczać czarne ptaszysko, które w ludziach budziło lęk, choć wcale nie miało „złych” zamiarów