Dwór miodu i popiołu recenzja

O tej historii ciężko pisać, a podobieństwo w samym tytule do Maas rzuca się na samym wstępie. Jeszcze w dodatku fae: no gdzie tu logika. Sięgnęłam z ciekawości. Chciałam się przekonać na własnej skórze.

Nie wiem na co zrzucać winę w tej historii, ale miszmasz jest tutaj bardzo duży. Miejscami jakby książką nie przeszła korekty, wątpię, że to wina wydawnictwa bardziej autorek i ich stylu pisania. Po prostu jak nie wiemy jakim słowem zastąpić jeden wyraz to użyjmy go ponowny raz w tym samym zdaniu. To jest takie irytujące. Sama historia ma potencjał i mogłoby z tego wyjść niezłe COŚ. Niestety pomieszanie świata fantastycznego z rzeczywistym nie zawsze wychodzi dobrze. No gdzie smok i tramwaj w jednym. Fantazja autorek mam wrażenie, że ich przerosła może dlatego, że jest ich dwie. Kto wie. Podeszłam bardziej na śmiesznie do nierealności i nielogiczności niektórych zdarzeń, wydarzeń czy sytuacji. Cała kreacja dworów nie jest zła taka bardziej standardowa Seelie i Unseelie. Po prostu bez fajerwerków. Bohaterka nie jest zła, choć nie mamy zbyt dużo informacji o niej. Natomiast bohaterowie drugoplanowi są nieziemscy i trzeba wspomnieć, że sarkastyczne rozmowy są tym przez co dotrwałam z tą historią do końca. Jednak kreacja świata dalej kuleje. Ciekawie mogłoby wyjść to, że w świecie rzeczywistym istnieją fae na równi z nami jednak oni się pojawiają tak o... bez żadnego wytłumaczenia. Jakby alternatywna rzeczywistość zawsze opiera się na jakiś losach naszego świata i jest przedstawiona inaczej ma jakieś podwaliny. Tutaj ich po prostu nie ma. Bardzo mnie też raziło podejście do nowoczesności i przepraszam, ale gadający renifer jest zbyt surrealistyczny nawet jak dla mnie.

Dobra wystarczy narzekania, bo historia pomimo tego wszystkiego nie była taka zła i przeczytałam ją w jeden dzień. To na pewno przez ten sarkazm w historii. Styl jest lekki, choć przewracałam dość często oczami i łapałam się za głowę jednak nawet dało radę. Z ciekawości sięgnę po następny tom. Przez tą książkę doceniam autorów, którzy potrafią się zespolić i pisać razem. Wiem też, że ta historia spotka się albo z miłością, albo z nienawiścią. Nie polecam, nie zniechęcam musicie sami przez to przebrnąć (jak dacie radę). PS. Polecam gadającego renifera!