Jeszcze się kiedyś spotkamy recenzja

"Takie jest życie – pełne sprzecz­no­ści. Śmiech i płacz. Wiel­ka ra­dość i ogrom­na roz­pacz". I w tym zdaniu w zasadzie można zawrzeć wszystko to, co znajdziemy w książce "Jeszcze się kiedyś spotkamy" M.Witkiewicz.

Grudziądz, 1939. Właśnie wybuchła wojna. Nic już nie będzie takie samo. Adela i Franciszek na przekór rodzicom biorą ślub. Ale jak tu się radować, gdy wokół strach i bombardowania? Młodzi jednak nie chcą czekać. Bo nie wiadomo co będzie jutro. Niedługo potem rodzi się ich córka, a Franciszek zostaje wysłany na front. Adela obiecuje, że będzie na niego czekać. Czy doczeka się powrotu męża?

Gdańsk, 2016. Justyna i Michał kończą studia. Niespodziewanie chłopak doataje propozycję wyjazdu zarobkowego do USA. Namawia swoją dziewczynę, by wyjechała razem z nim, jednak ona woli zostać. Obiecuje, że będzie na niego czekać. W końcu to tylko pół roku. Czy doczeka się powrotu Michała?

Historia lubi się powtarzać. Adela to babcia Justyny. I tuż przed śmiercią opowiada wnuczce o swoim życiu. O tym, jak kochała Franciszka i jak czekała na niego. Dziewczyna zaczyna rozumieć, co się wokół niej dzieje i jak życie naszych przodków ma wpływ na nas samych.

To była jedna z najpiękniejszych historii o miłości, jakie zdarzyło mi się czytać. Miłości z czasów wojny, miłości wystawionej na ciężką próbę czasu, a takze miłości na odległość. To wzruszająca opowieść o tym, jak radość przeplata się ze smutkiem i rozpaczą, a śmiech z morzem łez. To refleksja o tym, czy warto całe życie czekać na coś, co może się nigdy nie wydarzyć, czy żyć chwilą, być tu i teraz.

Dawno nie zaznaczyłam też w książce tak wielu cytatów i fragmentów. Mądrych, życiowych, prawdziwych. Wzruszających, pięknych a niekiedy i zabawnych. Czytałam jednym tchem i jednocześnie chcialam i nie chciałam skończyć. Bo jak tu pożegnać się z tak piękną historią? Jestem jednak pewna, że to będzie jedna z tych opowieści, które na długo zostaną w pamięci. Przypadkowo (a może i nie?) mam bowiem filiżanki z delikatnym wzorem niezapominajek (serwis mojej mamy z jej czasów panieńskich), więc za każdym razem, kiedy na nie spojrzę, będę wracać myślami do losów bohaterów powieści.