Iskry w mojej głowie recenzja

Jedenastoletnia Adeline woli, żeby mówić do niej Addie. W chwilach wzburzenia słyszy słowa jakby z daleka, zza ściany. Rozmywają się, kiedy ktoś krzyczy, kiedy zgromadzi się za dużo bodźców na raz. Uwielbia bibliotekę, ciszę i spokój oraz życzliwego pana Allisona. Lubi rekiny, ponieważ nikt ich nie lubi, a ludzie przeważnie się ich boją. Solidaryzuje się ze stworzeniami wykluczanymi ze społeczeństwa, nierozumianymi i zwalczanymi. Autystyczna Addie ma dwie siostry bliźniaczki, w tym jedna nich, Kelly, jest również autystyczna. Rozumieją się doskonale.

Kelly, starsza o kilka lat, radzi sobie ze swoją wrażliwością, ze swoim autyzmem i cierpliwie tłumaczy siostrze, dlaczego ludzie nie rozumieją takich osób, jak one, dlaczego błędnie tłumaczą sobie ich reakcje na różne zdarzenia, słowa. Gdyby nauczyciele i rodzice byli bardziej świadomi tego, co czuje i jak odbiera otaczający go świat autystyczne dziecko, dużo szybciej nauczyłoby się funkcjonować w społeczeństwie.

Addie tak określa swoje odczucia : ”Kiedy wyjdę ze szkoły, wszystko rozsypuje mi się w głowie. Potrzebuję dwóch dni, żeby uporządkować wspomnienia”. Dlatego też jej rodzice nigdy nie pytają od razu, co było w szkole. Addie nie potrafi na to odpowiedzieć.

Stimowanie (trzepotanie dłońmi, poruszanie rękami, nogami, klepanie się po głowie) to coś, co autystyczne dziecko robi, kiedy ma za dużo wrażeń. Przez to postrzegane jest jako nienormalne. Bohaterka potrafi świadomie powstrzymywać te reakcje, ale to dla niej dodatkowy stres. Jeżeli coś ją zaciekawi, natychmiast chce na ten temat wiedzieć wszystko. Tak było z rekinami i tak było z czarownicami, o których losie dowiedziała się na lekcji historii. W jednym i w drugim przypadku sięgała po wiedzę do książek. Wszystko, co inne, prześladowane, niesprawiedliwie potraktowane, tępione, znajduje u niej zainteresowanie i współczucie. Addie jest konsekwentna w swoich działaniach. W przypadku czarownic wieszanych i palonych na stosie w jej miejscowości, chce upamiętnić te ofiary ludzkiego okrucieństwa i zabobonu. Wyjątkowa wrażliwość pozwala bohaterce przeżywać wydarzenia sprzed kilkuset lat. Czuje z nimi niezwykłą więź ze względu na odmienność i bezpodstawne oskarżenia. Trzy razy podchodzi do tematu na spotkaniach radnych, aż osiąga cel.

Świetna pozycja dla ludzi pracujących z dziećmi. Tak mało jest publikacji, które pomagają zrozumieć autystyczne dziecko. We wspomnieniach Addie pojawiają się nauczyciele, koleżanki, sąsiadki, które wiedzą, jak podejść do dziewczynki i wydobyć z niej to, co najlepsze, pomagając jej funkcjonować w społeczności szkolnej i rodzinie. Lektura obowiązkowa dla nauczycieli.