Tajemnica dyrektora Bębenka recenzja

Czytając thrillery Alicji Sinickiej nawet mi przez myśl nie przeszło, że przeczytam książkę dla dzieci jej autorstwa.
Lecz chyba jakaś nastała moda, że autorzy kryminałów i thrillerów zaczęli tworzyć literaturę dziecięcą. W sumie to nawet mi się podoba, widać, że są w stanie nawet dzieci zainteresować czytaniem książek. To bardzo słuszna sprawa.
Musze przyznać, że "Detektywi z podstawówki. Tajemnica dyrektora Bębenka" to bardzo wciągająca historia. Jest to opowieść o szkolnej przyjaźni oraz o poczatkujących detektywach. Kasia, Karol i Wojtek, to trójka przyjaciół chodzących do tej samej klasy w podstawówce. Gdy pewnego dnia ginie cenny rękopis Czesława Miłosza. który jest patronem tej szkoły, dzieci zaczynają się zastanawiać nad tym, kto mógłby dokonać tej kradzieży. Tym bardziej, że nie było żadnego włamania, złodziej po prostu otworzył gablotę kluczykiem i zabrał rękopis.
Po zastanowieniu przyjaciele postanowili sami przeprowadzić śledztwo i wytypować złodzieja. Młodzi detektywi chcąc aby było jak najbardziej profesjonalnie, zakładają biuro detektywistyczne o nazwie Kasz i Hen, pochodzącą od skrótów ich nazwisk. Pierwszym podejrzanym jest dyrektor szkoły Piotr Bębenek. Dzieci zauważyły w dniu zaginięcia rękopisu, jak pan dyrektor przed szkołą, chował jakieś kartki, które mu się rozsypały i nie pozwalał sobie pomóc w ich zbieraniu, zrobił to sam i skrzętnie schował je w samochodzie. Podejrzane są również inne osoby, pani z biblioteki i świetlicy, bo również miały blisko do sali z gablotą, w której był rękopis Miłosza...
Po zastanowieniu, dzieci postanowiły porozmawiać o swoich podejrzeniach z wychowawczynią. Co z tego wynikło? Jaki sekret skrywał dyrektor?
Kto i dlaczego ukradł cenny rękopis Czesława Miłosza? Czy dzieciom uda się rozwikłać tę zagadkę?
Czytając te książkę swoim wnukom, sama byłam bardzo zaintrygowana taką zuchwałą kradzieżą. Przyznam, że do samego niemal końca nie podejrzewałam takiego zakończenia. Postacie uczniów tej podstawówki bardzo mi się spodobały. Myślę, że moje starsze wnuki same poczytają sobie o przygodach rówieśników i będą czekały na dalszy ich rozwój, bo mam nadzieję, że na tej książce pani Alicja nie zakończy swojej przygody z dziecięcą literaturą. Sama będę czekała na kontynuację. Przyznam, że bardzo miło było mi wrócić do szkolnych, dziecięcych lat...