Córka kata recenzja

Nie mam wątpliwości, że większość ludzi żyjących współcześnie słyszała o instytucji kata, a jego rola i zawód choć kojarzą się krwawo, nie przynoszą złych skojarzeń. Jestem również przekonana, że większość z nas nigdy nie zastanawiała się, jakie predyspozycje, nazwijmy je psycho zawodowymi, musiał posiadać człowiek, by ową funkcję mógł pełnić. Bo niewątpliwie do wykonywania tego zawodu nie nadawał się każdy...
„Córka kata” Olivera Pötzscha jest powieścią, która próbuje odpowiedzieć na to zagadnienie. Ukazuje dodatkowo rozterki, jakie mogły towarzyszyć wykonawcy tego niezwykle ciężkiego i odpowiedzialnego zajęcia. W sposób niezwykle pieczołowity ukazuje emocje, które targać mogły katem wykonującym swoje obowiązki, często wbrew sobie. Dodatkowego smaczku powieści dodaje fakt, iż autor „Córki kata”, to potomek słynnej bawarskiej rodziny Kuislów, która to parała się owym zawodem przez kilka wieków. Być może zatem w jego posiadaniu znalazły się dokumenty, które w pewien sposób mogły pomóc mu w stworzeniu tak rewelacyjnego portretu psychologicznego głównego (choć nie tytułowego) bohatera powieści, Jakuba Kuisla.
Powieść Pötzscha, to doskonały kryminał historyczny, ze świetnie skrojoną intrygą i niezwykle brawurową akcją. Główne wydarzenia rozgrywają się pod koniec kwietnia 1659 roku w Schongau, i choć jest to zaledwie kilka dni, to dla bohaterów toczących się wydarzeń, jest to wręcz cała wieczność. Zwłaszcza dla Jakuba Kuisla, który pełniąc funkcję kata w miasteczku, zmuszony jest do pełnienia swoich powinności i torturowania kobiety podejrzanej o bycie czarownicą i zamordowanie kilkorga dzieci. I choć w pełni zdaje on sobie sprawę z niedorzeczności stawianych jej zarzutów, zmuszony jest do skrupulatnego wypełniania obowiązków powierzonych mu przez zwierzchników. Kuisl na własną rękę postanawia przeprowadzić śledztwo, mające doprowadzić go do prawdziwych morderców, by w ten sposób uwolnić niewinną kobietę od tortur i śmierci. W jego prywatnym śledztwie wspierają go córka Katarzyna oraz medyk Simon Fronwieser. Cała trójka naraża się na olbrzymie niebezpieczeństwo, którego podłożem są chciwość, wiara w zabobony i zwykła ludzka nienawiść.
„Córka kata”, to jednak nie tylko powieść historyczna, czy trzymający w napięciu kryminał. To również opowieść o miłości, miłości romantycznej i zakazanej, łączącej ludzi wbrew wszystkim i wszystkiemu. Miłości młodzieńczej, porywczej, nie zważającej na panujące konwenanse.
Choć fabułę książki oceniam bardzo wysoko, niestety wydawnictwu Esprit należy się lekka reprymenda. Po pierwsze za literówki, choć te akurat nie stanowią poważnego problemu i zdarzyć się mogą najlepszym. Moim głównym zarzutem jest nagminne stosowanie złej deklinacji rzeczownika kat! Przyznam, że w pewnym momencie nieomal zgłupiałam, zastanawiając się, czy aby mój zarzut nie jest wyssany z palca, a stosowana przez tłumacza forma prawidłowa. Jednak odetchnęłam z ulgą, sięgając po słownik, który upewnił mnie, że to jednak ja mam rację...
Na koniec dodam tylko, że zdecydowanie polecam książkę fanom kryminałów, zwłaszcza tych rozgrywających się w odległej historii. A także wielbicielom historii miłosnych. Lektura naprawdę wciąga i godna jest uwagi. Gwarantuję, że przeczytacie ją w ciągu 2 dni, bo nie sposób się od niej oderwać.
Ze swojej strony mam tylko nadzieję, że doczekam się dalszych powieści Olivera Pötzscha, ostrzę już sobie dosłownie zęby na jego kolejne literackie dokonania.