Szklany dom recenzja

To był naprawdę pięknie spędzony czas z tą książką, która wpasowała się w mój gust w 100%. Mroczna, pełna sekretów, wielopokoleniowa historia rodzinna.

Powieść toczy się w dwóch płaszczyznach czasowych: w teraźniejszości i latem 1971 roku. Narracja jest prowadzona z punktu widzenia trzech bohaterek: Rity, Hery i Sylvie. Zacznijmy od roku 1971. Rodzina Harringtonów, a mianowicie Jeannie z dziećmi Herą i Teddy'm oraz nianią Ritą, wybierają się do wiejskiej posiadłości Faxcote Manor. Głową rodziny, Walter, pozostaje w Londynie żeby doglądać swojego biznesu. Rezydencja, w której przebywają, jest osadzona w wielkim i przerażającym dla naszych bohaterek lesie, który wydaje się że ma w sobie jakąś magię... Rita i Jeannie nie są zbyt szczęśliwe ta przeprowadzką , która była życzeniem Waltera, po szeregu nieszczęść w ich rodzinie. Tutaj każdy ma swoje pilnie strzeżone sekrety, tajemnica goni tajemnice. Jeannie, Hera, Rita - bohaterkom daleko do spokoju i szczęścia... Sprawy jeszcze bardziej komplikują się po znalezieniu niemowlęcia w lesie, które rodzina postanawia przygarnąć na jakiś czas. Do tego w posiadłości pojawia się przyjaciel rodziny, Don. Jego bliska relacja z Jeannie nie wróży nic dobrego dla tej rodziny. Po jakimś czasie w lesie, blisko posiadłości odnalezione zostają zwłoki... Wydarzenia z przeszłości przeplatają się z teraźniejszymi, w których Silve, przybrana córka Rity, musi stawić czoła swoim problemom: rozwód, problemy z córką, wypadek matki... Brzmi ciekawie. A będzie jeszcze bardziej, bo to co dzieje się teraz ma związek z wydarzeniami z pamiętnego lata 1971 roku w posiadłości Faxcote Manor...
🌳Autorka umiejętnie buduję napięcie mrocznej historii, prowadząc czytelnika przez gęstwiny ciemnego lasu w Faxcote Manor...świetnie skonstruowana fabuła, dynamiczna akcja!
🌳Naprzemienna narracja i różne płaszczyzny czasowe - to, co bardzo lubię.
🌳Dobrze skonstruowani bohaterowie. Pani Chase pięknie maluję nam ich uczucia, emocje.
🌳Dużo opisów złowrogiej ale i pięknej natury.
🌳Język i styl pisarki. I warto się nad tą kwestią pochylić. Pomimo tego że mamy do czynienia z prozą , śmiało można stwierdzić że Pani Chase używa poetyckich wręcz zwrotów do opisów przyrody, uczuć i emocji. Niezwykły zabieg autorki wykreował magiczną aurę w powieści. A opisywany las, szeregiem metafor, personifikacji, animizacji czy symboliki, dla mnie był lasem zaczarowanym żywcem wziętym z baśni. Nie należy ten styl do łatwych i prostych w przekazie ale do bardziej wyrafinowanych i wymagających. Bardzo mi się spodobał!

Powieść bardzo wciągająca. Piękna, wzruszająca, mroczna, nieoczywista, z morzem tajemnic i sekretów. Polecam bardzo, jeśli lubicie taką prozę.