Dolores Claiborne recenzja

Jakie to było dobre!

Wysepką Little Tall wstrząsa wiadomość o śmierci bogatej Very Donovan. Podejrzenia padają na jej wieloletnia gosposię, Dolores Claiborne. Dolores miała wiele powodów, by zabić swoją chlebodawczynię, nikt więc nie ma wątpliwości, że to ona jest winna zbrodni. Dolores zarzeka się, że tego nie zrobiła, jednakowo przyznając się do zupełnie innej zbrodni. Zbrodni sprzed prawie trzydziestu lat. W długim monologu opowiada o tym, co zdarzyło się w roku 1963 podczas zaćmienia Słońca, wyjaśniając tajemnicę zniknięcia Joego St. George’a, która przez trzy dekady nurtowała mieszkańców wyspy.

Tak długo zwlekałem z tą książką, za co pluje sobie teraz w brodę. To jest genialne! Jak dla mnie King przeszedł samego siebie, książka ta zdecydowanie ląduje w mojej topce od tego autora.

Jest w niej wszystko, ciekawa, wciągająca historia, charyzmatyczni bohaterowie (bohaterka), budowanie napięcia, gęsta atmosfera zamkniętej społeczności na wyspie. Do tego forma w jakiej jest napisana. A mianowicie całość to długi monolog tytułowej bohaterki, od początku do końca, bez żadnych przerw, rozdziałów, części. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z takim zabiegiem i bardzo mnie to zaskoczyło. Przez sposób w jaki napisana jest ta książka, trudno jest ją odłożyć. Nie dość, że sama Dolores Claiborne jest świetnie wykreowaną postacią, to jej opowieść jest w jakiś sposób „magiczna”, wciągająca, ciągle chce się wiedzieć co dalej i jak potoczy się cała historia. Mimo, że praktycznie wiemy „kto”, to nie wiemy w jaki sposób i dlaczego. Momentami można się bardzo zaskoczyć. Historia jest niesamowita, momentami zabawna, czasami straszna. Były momenty, przy których napięcie sięgało zenitu, a serce biło mi mocniej. Rzadko się zdarza, żebym tak bardzo wczuwał się w książkę, żebym czytał ją na jednych wdechu, żeby moje serce przy niektórych fragmentach zaczynało bić mocniej. Niewielu autorów potrafi doprowadzić mnie do takiego stanu, więc to kolejny argument mówiący jaka ta książka jest świetna. Dolores jest genialnie wykreowaną postacią i na pewno długo zostanie w mojej pamięci, na tyle długo co Annie Wilkes z „Misery”. Ogólnie te dwie bohaterki, jak do tej pory, to zdecydowanie moje ulubione postacie wykreowane przez Kinga. Swoją drogą w ekranizacjach obydwie postacie odgrywa ta sama, genialna aktorka, Kathy Bates. To nie przypadek.

Bardzo polecam tę książkę. Szczególnie osobom, które chciałyby przeczytać cos od Kinga, a jeszcze tego nie zrobiły, to może być bardzo dobry początek. Jak i osobom, którym autor nie przypadł do gustu, warto zrobić wyjątek i sięgnąć jeszcze po tę pozycję, bo jest to zupełnie coś innego od większości książek autora.