Dolores Claibore recenzja

Ta książka to było czyste złoto. Doskonała historia kobiety, która z pełną determinacją parła do przodu, gdyż była matką, a matki dla swoich dzieci zrobią wszystko. Dosłownie wszystko.

Historia Dolores jest właściwie jej monologiem, który mówi o jej życiu i wyborach, o jej pracy i rodzinie. Doskonałe studium psychologii natury kobiecej.

Dolores mieszka z mężem i trójką dzieci, na małej wysepce Little Tall. Mąż pijak, pracujący, ale nie dający nic w zamian i ona. Kobieta umęczona, która pragnie, aby jej dzieci miały lepsze i bardziej godne życie. Dolores pracuje u bardzo bogatej kobiety, która ma wiele wad, a największą z nich jest jej złośliwość i wywieranie presji na innych. Pomimo tego wszystkiego, obie kobiety mają ze sobą wzajemną nić porozumienia, wypracowaną po bez mała trzydziestu latach razem. Pewnego dnia, wyspą wstrząsa informacja, iż Vera Donovan nie żyje, a główną podejrzaną staje się jej wieloletnia pracownica.

Od tego momentu zaczyna się magiczna historia, którą Dolores opowiada, przesłuchującym ją policjantom. Wielu z nich zna od dziecka, więc dla wszystkich jest to bardzo ciężka sytuacja, w której tak naprawdę nikt nie chciałby się znaleźć. Dolores wymęczona ciężką pracą bez dnia wolnego, zaczyna swoją opowieść od pewnego zaćmienia słońca w 1963 roku, kiedy to postanowiła zabić swojego męża. Mało tego, że postanowiła. Ona to zrobiła z pełną premedytacją, choć od tej chwili ma koszmary. Czy ma wyrzuty sumienia? Nie. Zrobiła to nie dla siebie, a dla tych, których kochała najbardziej.

Stepehn King przeprowadził nas przez jej życie i tak przedstawił historię tej cudownej kobiety, abyśmy my, czytelnicy byli po jej stronie. Pewnie niektóre kobiety mogłyby się z nią utożsamić. Inne zapytałyby się, czy nie było innego wyboru. Czy nie wystarczyłby rozwód i wyjazd, a człowiek tak bardzo znienawidzony, zostałby przy życiu? No właśnie. I tu pojawiają się te szczególne okoliczności, które wyzwalają w człowieku najgorsze instynkty i stawiają wszystko na jedną kartę. Zawsze jest łatwo szafować słowem, gdy nie jest się samemu w takiej sytuacji.

Oczywiście pojawia się pytanie, ilu z nas byłoby zdolnych do takiego czynu. Ja od lat odpowiadam, iż jako matka, która chce chronić swoje dziecko najbardziej, możliwe, iż byłabym w stanie zrobić dla mojego syna wszystko. Pozostaje mi jedno życzenie, abym nigdy nie musiała przed takim dylematem stawać, czego oczywiście nikomu nie życzę.

Książkę czytało się jednym tchem, ja ją również słuchałam i powiem Wam, że kiedyś nadejdzie dzień, kiedy przesłucham ją ponownie, tylko po to, aby ponownie wsłuchać się w głos Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej, która przeczytała to tak, że klęknęłam z zachwytu.