Horyzont recenzja

Bohaterami nowej powieści Jakuba Małeckiego są - Mariusz i Zuzanna, których nie łączy nic oprócz zamiłowania do bułgarskiego rapu.

Mariusz - Maniek jest byłym żołnierzem - saperem, który po powrocie z Afganistanu zmaga się ze zespołem stresu pourazowego i z nieznanych nam na początku przyczyn unika kontaktu z siostrzeńcem, przed którym stale ucieka. Dręczą go koszmary, przygniata sytuacja finansowa, trwa, egzystuje niczym robot. Dostaje propozycję napisania książki na temat Afganistanu. Na początku wszystko wskazuje na to, że nie sprosta temu zadaniu. Udaje mu się jednak zacząć, a potem słowa sama płyną, pozwalając nazwać wiele kłębiących się w nim emocji.

Zuza zmaga się z rodzinnymi niedopowiedzeniami, przemilczeniami. Praktycznie nie zna swojej matki, ledwo ją pamięta, z ojcem też nie ma szczególnej więzi. 
Kiedy babcia myli ją z nieżyjącą matką - ta widzi w tym szansę na poznanie rodzinnego sekretu. Oboje z Mańkiem wchodzą w rolę rodziców Zuzy i odgrywają przed babcią teatr, by ze szczątków informacji, których ta im udziela, odkryć przeszłość matki dziewczyny.

Zwykła - niezwykła opowieść o ludziach z kompletnie różnymi problemami, których trawi przeszłość. Uwięzieni w niej, otoczeni przez chaos myśli i zdarzeń, stale przed czymś uciekają. Są dla siebie wsparciem, nawet jeżeli nie rozmawiają - po prostu są - ot tak jedno dla drugiego. 
 

Powieść odkrywa się po kawałku zupełnie jak puzzle, które rozpoczynają każdy rozdział, by na końcu dać obraz, który zdobi okładkę. 
Z chaosu wyłania się porządek, który jest początkiem czegoś nowego. 
Ta historia mocno wzrusza, czasami przeraża i osiada w świadomości by pozostać w niej już na zawsze.

Język, którym posługuje się autor jest niezwykle piękny, poetycki mimo że pozbawiony wyszukanych metafor i długich zdań. Nie znajdzie się tutaj żadnej zbędnej treści. Nie wiem czy istnieje drugi taki pisarz, który krótkimi i prostymi zdaniami dotyczącymi zwykłej codzienności potrafi opowiedzieć historię tak pełną różnych emocji. Ze zwykłych ludzi tworzy postaci, z którymi czytelnik współodczuwa, z którymi się nierozerwalnie zżywa. 

To historia o życiu, którego horyzont, dla każdego sięga gdzie indziej. Choć często się nam wydaje, że przeszłość nas określa i wiąże na stałe, to czasem wystarczy popatrzeć na ten nasz widnokrąg wspólnie z drugim człowiekiem, by przesunąć go dużo dalej.

"W Warszawie nie ma wschodów i zachodów. Noc niezauważenie przechodzi w dzień, a dzień w noc, i raczej nikogo specjalnie to nie interesuje. Wszystko toczy się własnym, niezależnym rytmem - słońca po prostu nie ma, a zaraz potem jest, by wieczorem, ukryte za budynkami, z powrotem po cichu zniknąć".