To, co zakazane recenzja

Lochan i Maya zawsze łączyła bardziej przyjacielska relacja niż taka, jaka zazwyczaj łączy brata i siostrę. Razem też zastępują trójce młodszego rodzeństwa wiecznie nieobecną matkę-alkoholiczkę. W ich relacji nie byłoby nic dziwnego gdyby nie to, że się w sobie zakochują...
„To, co zakazane” porusza jeden z największych tematów tabu, czyli miłość kazirodczą. Bo o ile w „Grze o Tron” nie zwraca się na to już większej uwagi, to w prawdziwym życiu wciąż budzi wielkie kontrowersje. Autorka jednak bardzo dobrze podjęła ten temat, nie robi z tego sensacji. Stara się jak najlepiej uzasadnić uczucie bohaterów. W końcu zarówno Lochan, jak i Maya musieli szybko dojrzeć. Ich ojciec porzucił ich kilka lat wcześniej, a matki wiecznie nie ma w domu. Muszą godzić szkołę, obowiązki domowe i zajmowanie się rodzeństwem. Oparcie mieli tylko w sobie nawzajem. To sobie się zwierzali, mogli sobie pozwolić na chwilę słabości. Kiedy odkryli, że czują do siebie coś więcej niż przyjaźń, nie chcieli się tak łatwo z tym pogodzić. Długo walczyli, szukali rozwiązania.
Dojrzałość bohaterów nie zmienia jednak faktu, że zachowywali się momentami strasznie irytująco. Szczególnie Lochan. O ile podobało mi się, że miał fobię społeczną, że był chorobliwie nieśmiały, to za nic nie mogłam znieść jego ataków gniewu. Maya nie była lepsza. Ile ona krwi mi napsuła przez swoje impulsywne, nieprzemyślane zachowania! Jednak w trakcie czytania zaczynałam rozumieć zamysł autorki, aby ukazać bohaterów tak, a nie inaczej. Miało to sprawić, by wypadli wiarygodnie w kilku sytuacjach (przynajmniej w większości przypadków) oraz to po, by końcówka bardziej wstrząsnęła czytelnikiem.
Skoro już przy zakończeniu jesteśmy – mam co do niego mieszane uczucia. Jak już wspomniałam, było wstrząsająco. Dobrze też zamyka powieść. Sprawia, że będzie przez dłuższy czas siedzieć ona w głowie. A co natomiast mi w nim nie pasowało? Decyzja podjęta przez Lochana. Tutaj właśnie jest ten przypadek, w którym zachowanie postaci nie współgra z jej charakterem. O ile potrafię zrozumieć, czemu autorka zdecydowała się na taki krok, to nie mogę sobie wyobrazić jak Lochan decyduje się to zrobić. Po prostu mi to nie pasuje i koniec.
Jak już narzekam to wspomnę jeszcze o jednym, czyli tempie akcji. Jak ono się niemiłosiernie wlecze na początku książki! Jest na tyle wolne, że prawie zasnęłam w trakcie czytania. Później już jest trochę lepiej, ale też nie dzieje się dużo. Dopiero końcówka sprawia, że nie mogłam odłożyć książki z ręki. Jak dla mnie było za dużo długich, rozciągniętych w nieskończoność opisów przeżyć wewnętrznych bohaterów. Książka nic by nie straciła gdyby kilku(nastu) się pozbyto. A może po prostu jestem za tym, by dużo się działo i książki z opisami nie są dla mnie!
„To, co zakazane” w ciekawy sposób porusza temat tabu. Nie robi tego na siłę, nie robi z tego sensacji. Jednak przez styl pisania autorki historii nie przyswaja się za szybko. Mimo wszystko polecam zainteresowanym poznania jej.