Samotność liczb pierwszych recenzja

Stracona rachuba czasu i nieprzespana noc to tylko jedyne skutki uboczne mojego kontaktu z książką „Samotność liczb pierwszych”.
Teraz jedną z moich ulubionych, która wywarła na mnie wrażenie wprost nie do opisania i wyryła ślad w mej pamięci na pewno na bardzo, bardzo długo…

Prawdę mówiąc już od pierwszych stron przeczuwałam, że pan Paolo Giordano mnie nie zawiedzie swoją wyobraźnią, i zdecydowanie moja ślepa naiwność i nieograniczona ufność zostanie nienaruszona ;)
Tak też się stało…

Alice i Mattia to para osób, których losy poznajemy od samego dzieciństwa… wszystkie przeżycia, doświadczenia i traumy powstałe kiedyś, a mające odniesienie w późniejszym życiu, pokazują i odkrywają w sposób brutalny działanie ludzkiej psychiki , jak i wyjaśniają poczucie strachu, odosobnienia i niezrozumienia przez innych...
Taki obraz ludzkiej duszy i prawdziwa emocjonalna huśtawka, z której nie spadłam ;)

Wydaję się Wam, że łatwo przewidzieć koniec takiej historii, bo skoro spotkało się dwoje doświadczonych przez życie tułaczy to znajdą razem tę niewidzialną nić zrozumienia i akceptacji, przy okazji wyrzucając wcześniej wrodzone cierpienia ??

Pewnie mogliby doświadczać „powolnego i niezauważalnego przenikania swoich światów, jak grawitujące wokół tej samej osi po coraz mniejszych orbitach ciała niebieskie, których oczywistym przeznaczeniem jest złączyć się w jakimś punkcie czasu i przestrzeni…” (Romantyczny fizyk z tego pana autora ;)
... ale fakt jest taki, że nie mogą tego uczynić, bo są bliźniaczymi liczbami pierwszymi; samotnymi i zagubionymi, bliskimi sobie, ale nie na tyle, by się naprawdę zetknąć…
Nie tylko nawet razem zetknąć się z sobą, ale też zetknąć się z kimkolwiek innym poza swoją własną osobą…
Trudne to zadanie, a wypadku takich osób jak wspominanie liczby pierwsze wręcz niemożliwe… Samotność wpisana w życiorys…

W jakimś sensie utożsamiam się z tą opowieścią i przesłaniem. Cieszy mnie, że Paolo do końca zachował należyty klimat i nie zaskoczył banalnym happy endem (co u kobiet byłoby bardziej prawdopodobne)

Trafia do najbardziej mrocznych zakamarków duszy…
Wzbudzając niepokój i zachwyt oraz sprawiając, że cały ten tragizm sytuacji z największego wroga przeistacza się w jedynego przyjaciela…

Niewyobrażalnie smutna, ponura i tajemnicza, ale dlatego tak bardzo piękna w tej nieprzewidywalnej rozpaczy… Książka godna przeczytania niewątpliwie, a jej twórca… no ideał