Bez serca recenzja

Twórczość Marissy Meyer wpadła mi w ręce już dawno temu. Jako że jestem ogromną fanką historii Kopciuszka i czytam wszystkie możliwe odsłony tej historii, kiedy zobaczyłam Cinder i przeczytałam opis, od razu wiedziałam, że to coś dla mnie. To było już kilka lat temu. Jednak sposób pisania tej autorki urzekł mnie i wiedziałam, że z pewnością jeszcze sięgnę po wymyślone przez nią historie. No i proszę, trochę mi to zajęło, ale oto jestem. Tym razem po uszy wpadłam w historię, a jakżeby inaczej, również opartą na dobrze znanej opowieści... (Mam chyba słabość do powieści opartych na dobrze wszystkim znanych baśniach, co poradzić?)

Przede wszystkim muszę to koniecznie zaznaczyć – jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak bardzo ta książka, jej język i klimat zostały utrzymane w stylu Alicji w Krainie Czarów. Jest to idealne dopełnienie tej historii. Miałam wrażenie, że to rzeczywiście prequel napisany przez Lewisa Carrolla. Całą sobą wczułam się w historię i przeżywałam wydarzenia wraz z jej bohaterami. Najbardziej denerwował mnie brak zdecydowania Cath, jej lekkomyślne decyzje, „skakanie z kwiatka na kwiatek”, zabawa uczuciami i tak duża potrzeba akceptacji ze strony innych, że paraliżowała ją ona przed robieniem tego, o czym marzyła, i życiem w zgodzie z samą sobą. Zamiast tego krzywdziła siebie i osoby, którym na niej zależało, i były zdolne się dla niej poświęcić. Mimo wszystko czułam się, jakbym była Cath, bo ileż to razy zdarza się, że nie potrafimy zawalczyć o swoje marzenia. Jak często robimy coś tylko dlatego, że tak "wypada", lub tego oczekują od nas inni? Myślę, że często wpadamy w tego typu pułapki, dlatego nie potrafię bezwzględnie osądzić Cath, za to, jaka była lub jaka NIE była, bo częściowo ją rozumiem. Bardzo trudno jest się przeciwstawić, gdy wszyscy wokół wiedzą, co jest dla Ciebie dobre. Ten strach przed odrzuceniem popycha nieraz do zgubnych w skutkach decyzji, często nieodwracalnych...

Ta książka dosłownie złamała mi serce. Przeprowadzając mnie przez szereg emocji – od radości, podekscytowania spowodowanego zakochaniem oraz marzeniami, aż do strachu, smutku, a wreszcie gniewu i żądzy zemsty.

Od początku było jasne, że nie ma tu miejsca na szczęśliwe zakończenie, a mimo to do samego końca łudziłam się, iż wszystko może potoczyć się inaczej, że jest dla nich szansa...

Przecież

Cóż... nie tym razem. Niestety...


Polecam książkę zarówno fanom Marissy Meyer, jak i tym którzy jej nie znają, fanom klasycznych opowieści oraz wszystkim, którzy lubią fantastykę w jej magicznym, a czasami też mrocznym i nieprzewidywalnym wydaniu. Warto.