Błękitne noce recenzja

"Błękitne noce” to nie tylko zapis wspomnień Joan Didion związanych z jej zmarłą córkę, to nie tylko przejmujący obraz tęsknoty za utraconym dzieckiem, która kryje się w pojedynczych migawkach z życia, ale również bardzo intymna opowieść o lękach ujawniających się wraz z nadciągającą starością. Autorka zastanawia się, czy nie zawiodła, czy sprawdziła się jako matka. Wspomina ważne dla niej chwile związane z rodzicielstwem. Dzieli się również wieloma przemyśleniami na temat starzenia się, które jest nieuchronne i bardzo namacalne, które wiąże się z cierpieniem i chorobą, i na które nie da się przygotować… Możemy też przy okazji przyjrzeć się obrazowi amerykańskiej klasy wyższej, przepełnionemu gnuśnością... W trakcie lektury miałam z jednej strony poczucie pewnego rodzaju intymności, a z drugiej czułam granicę, którą postawiła Joan Didion. Nie ma tutaj epatowania bólem, czuć pewnego rodzaju dystans. Trudno w związku z tym stwierdzić, czy ta książka miała mieć wymiar terapeutyczny.

To moje drugie spotkanie z tą autorką. O ile po lekturze „Powiem wam, co o tym myślę” określiłam jej prozę jako błyskotliwą, odważną, wnikliwą i bezkompromisową, o tyle dziś dodałabym jeszcze, że jest bardzo głęboka i żywa. Ale to nie jest pozycja, która mnie zachwyciła, choć podkreślam, że jest bardzo dobra. Autorka jawi się jako bardzo wnikliwa obserwatorka rzeczywistości, która ma wiele do powiedzenia na różne tematy, którą stać na celne riposty i to warto mocno podkreślić i docenić. Mamy tu do czynienia z naprawdę pięknym stylem. Zgadzam się z jej wieloma refleksjami na temat upływu czasu, starzenia się czy rodzicielstwa, ale to nie wystarczyło, abym dziś stwierdziła, że to była „moja lektura”. Co w żadnym wypadku nie przeszkadza mi, by szczerze ją polecić, bo uważam, że trafi do wrażliwości wielu osób.

PS Nie sposób nie zachwycać się zjawiskowym wydaniem tej pozycji. Duże brawa dla autora projektu okładki, którym jest Łukasz Piskorek.

Dziękuję Wydawnictwu Relacja za egzemplarz do recenzji!