Sadie recenzja

Ta książka jest zła. 
Nie, nie. Nie w takim sensie zła. Ona po prostu... boli. To co się dzieje. Boli. To co się dzieje. Jest złe. To co się dzieje. Przeraża. 
Zupełnie szczerze, przez znaczną część lektury, miałam na ciele ciarki. Podczas przewracania kartek i czytania zdania po zdaniu, była we mnie obawa. Niepokój. Taki strach, który odczuwasz w środku, czujesz ból żołądka. 
To nie jest książka, która zawiera w sobie szczególnie dogłębne opisy brutalnych morderstw czy przerażających czynów. A jednak, potrafi zmrozić. Przynajmniej ze mną tak się działo.
"Sadie" napisana jest dość specyficznie. Rozdziały są podzielone. Część z nich ma formę radiowego podcastu. Dziennikarz podążający śladami Sadie. Początkowo może być nam się trudno wkręcić w taki sposób prowadzenia opowieści. Jednak niech Was to nie zraża! Powinniście szybko się przyzwyczaić, a zdecydowanie warto. 
Druga część to perspektywa Sadie. Dziewczyny, która nie ma nic do stracenia. Która ma swój cel. I tylko on jest ważny. Dorwać zabójcę swojej młodszej siostry. I wymierzyć sprawiedliwość. Na własną rękę. 
Rozdziały prowadzone są naprzemiennie, co sprawia, że mamy wrażenie, jakbyśmy deptali Sadie po piętach, a ona nam się wymyka. Ucieka, przez co nie wiemy czy zdołamy ją uratować. 
Czy zdołaliśmy?