Szymek recenzja




„Bałem się śmierci. Dużo bardziej jednak bałem się życia.”

Co ta książka ze mną zrobiła! Piotr Kościelny wspina się co raz wyżej i wyżej, jeśli chodzi o przedstawiane historie i emocje, które towarzyszą. Pamiętam, że pierwsze książki, które czytałam były brutalne, co się mimo wszystko nie zmieniło, wciąż są brutalne, ale dodatkowo naładowane takim ładunkiem emocjonalnym, że potrzebuję odpocząć od takich historii.

Mamy początek 1994 roku, kiedy nastoletni Szymek postanawia popełnić samobójstwo – rzucając się pod pociąg. Kilka dni później jego starszy brat również postanawia popełnić ten sam krok – skacząc z dachu wieżowca. Przez całe czterysta stron czytelnik poznaje prawdę, motyw, dlaczego Szymek zdecydował się na ten ostateczny krok. Przez czterysta stron czytelnik doświadcza bólu bohatera, odczuwa także frustracje, złość i po prostu – niemoc. Tak naprawdę tematy poruszone w książce, mimo że wszystko dzieje się niemal trzydzieści lat temu, są wciąż aktualne. Do dzisiaj młodzież musi mierzyć się z agresją, niezrozumieniem przez środowisko, z brakiem tolerancji.

Zazwyczaj nie lubię, gdy narracje się mieszają – raz z trzeciej osoby, raz z pierwszej. Natomiast w „Szymku” ten podział idealnie się sprawdził. Poznajemy Szymka sprzed samobójstwa – dzięki narracji pierwszoosobowej możemy dokładnie zrozumieć przez co przechodził, z czym się musiał zmierzyć, jakie uczucia w nim tkwiły. Autor naprawdę świetnie sobie poradził, jeśli chodzi o kwestię emocjonalną bohaterów. Nawet pokuszę się o stwierdzenie, że po raz pierwszy bardziej interesował mnie ten wątek psychologiczny niż samo prowadzenie śledztwa i życie policjantów.

A mówiąc o policji, to trzeba przyznać, że tutaj też autor dobrze oddał realia lat 90. Możliwe, że częściowo mocno stereotypowo, ale jednak stereotyp chlejącego (bo piciem tego nazwać nie można) policjanta na służbie nie wziął się znikąd. Natomiast jak wspomniałam, ani Żmigrodzki, ani Sawicki nie wzbudzili mojej sympatii ani antypatii, po prostu ta część była mi obojętna. Natomiast mocno zainteresowała mnie sprawa, przez którą Żmigrodzki stoczył się. Mimo że historia wydaje się kompletna i nie zapowiada nic raczej drugiej części, to w moim odczuciu autor zostawił sobie niewielką furtkę. Pytanie tylko, czy Krzysztof Sawicki tę furtkę otworzy i zacznie grzebać w starych sprawach?

Wiecie, że ja wam zawsze polecam w ciemno książki autora, szczególnie Decyzję czy Dom. Teraz do tych dwóch tytułów dodaję Szymka. Naprawdę warto poznać tę historię, tylko przygotujcie się na to, że możecie zostać zmiażdżeni okrucieństwem, jakiego mogą dokonać dzieci, bo kim są nastolatki, jak nie jeszcze dziećmi?