Szymek recenzja

Ze wszystkich rodzajów broni najpotężniejszą jest ludzkie słowo. Rani trafiając w sam środek serca i rozpoczyna głęboki proces zmian. Moc, która niesie ze sobą ogromną energię, zmienia cały świat. Nie ogranicza jej nic i nikt. Działa jak trucizna. Zaślepia rozum. Często obraża, odbiera nadzieję. Słowo wypowiedziane raz, rozrasta się wokół w szybkim tempie, zbierając obfity plon. Każdego dnia przenika do krwiobiegu, wypala żyły, odbiera szczęście i poczucie bezpieczeństwa. Niszczy naruszając wolność i kruszy poczucie własnej wartości. Nie wytrzymuje naporu jadu, prowadząc do bezradności, a w konsekwencji do poddania się.

Rok 1994. Wrocław. Przeciągły pisk hamulców na pobliskich torach budzi mieszkańców osiedla. Piętnastoletni Szymon popełnił samobójstwo. Kilka dni później jego starszy brat odbiera sobie życie, skacząc z dachu wieżowca. Prokuratura wszczyna śledztwo.

Kryminał przepełniony goryczą. Kościelny bezwzględnie uderza realnością zdarzeń, tworząc perfekcyjny obraz braku tolerancji, poszukiwania tożsamości i walki z uzależnieniem. Rany sączą się każdego dnia. Drążą wrażliwą duszę i ta wrażliwość, cierpienie i samotność wyzierają z kart powieści.

Ułamki zdarzeń decydują o życiu. Krzyk rozpaczy wywołany zdziczeniem. Młodzi ludzie w obliczu zła, skrywają sekrety, z którymi nie potrafią sobie poradzić. Doświadczanie życia ich przerasta. Bez wsparcia, zrozumienia, akceptacji. A w tle wybrzmiewa zemsta i rodzina, która staje nad przepaścią, tracąc to co najcenniejsze.

Nietolerancja rodzi przemoc i agresję, a kumulowany żal i lęk, prowadzi do dramatu. Czas, który powinien być beztroską zmienia się w koszmar. "Inność" osacza, przejmuje kontrolę.

Historię poznajemy z perspektywy śledczych i piętnastolatka. Zanurzamy się w bólu i cierpieniu chłopaka. Poznajemy rozdzierającą prawdę. Każdy ma swoją rzeczywistość. Swoją własną historię utkaną z przerażających doznań i wspomnień. Porzuceni, niewysłuchani. Pełni życiowych rozczarowań.

Autor z precyzją wprowadza czytelnika w klimat lat 90 tych XX wieku. Ukazuje służby mundurowe po reorganizacji, gdzie jeszcze stare nawyki nie zanikły i krążą po pokojach komisariatu. Wyraziste postacie śledczych, którzy zmagają się z osobistymi problemami. Smutny portret uzależnienia i walka z nim. Piętno przeszłości nie daje o sobie zapomnieć, a jedyną właściwą drogą jest dotarcie do prawdy, która może przynieść wyzwolenie.

Otacza nas ciężka atmosfera, a brud tego świata wciąga. Składamy fragmenty zdarzeń, by utworzyć całość. I zrozumieć. Ale czy da się zrozumieć tyle krzywd i zła?

Piotr Kościelny inspirując się codziennością dotyka trudnych tematów. Mocne, trudne poruszają i wywołują wachlarz emocji. Sącząca się mgła rzeczywistości wnika w czytelnika i zawiesza we wzruszeniu. Polecam bardzo!