Wojenna narzeczona recenzja

Sięgając po „Wojenną narzeczoną”, nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Ckliwego romansu? Zapewne tak. Wojennego dramatu zakochanych Żydów? Powtórzę drugi raz: zapewne tak. Jednak to co nastąpiło, gdy myślami byłam z bohaterami tej powieści, przerosło wszelkie moje wyobrażenia.

Na początku, gdy autorka wgłębiała się w romans Lenki i Josefa, przyznam, że miałam ochotę zakopać głowę pod poduszką i przestać czytać. Kiedy to się skończy? Nie mogłam znieść tej sielanki, szczegółowych opisów fantazji erotycznych i późniejszego zaangażowania w świeży związek. W końcu nastąpił przełom - rozłąka, na którą tak czekałam. Potem już było tylko lepiej, jednak nie dla naszych bohaterów.
Nie mogłam ogarnąć umysłu Josefa, próbowałam, ale nie mogłam. Starałam się go nie osądzać, ale w mojej głowie wciąż pozostały te same wykrzykniki i znaki zapytania. Nie mam wątpliwości, że z nich dwojga, bardziej potrafiłam zrozumieć dziewczynę. Jak mogła opuścić swoją rodzinę, z którą przeżyła tyle pięknych chwil?

Po kolejnych przeczytanych stronach, nie mogłam powstrzymać łez. Historia opowiedziana jest z perspektywy Josefa, jak i Lenki, ale to jej wspomnienia budziły we mnie gniew i rozpacz nad losem tych biednych ludzi. W obozie w Terezinie przez wiele miesięcy byli traktowani gorzej jak bydło. Koszmar się nie kończył, a regularne wywózki na wschód, do Auschwitz były "biletem w jedną stronę". Zamykałam oczy i próbowałam odegnać od siebie wizję tych zagłodzonych, schorowanych ludzi, których jedyną „winą” było noszenie gwiazdy Dawida.
Zakończenie szokuje, jednak nie samą formą, tylko ironią losu – tak namacalną w naszym życiu. Piękna, poruszająca historia, która porwała mnie niemal od samego początku. Polecam.

„Czyż to nie wspaniały pomysł wierzyć, że każda dusza płonie światłem na ciemnym niebie?”