Morderstwo ma motyw recenzja

Brytyjski Kryminał od bardzo dawna kojarzy mi się z niesamowitą Agata Christie i jej stylem, który zwykle odnajdywał się w Anglii w latach 20 i 30. W dokładnie w takim starym, jak dla mnie klasycznym angielskim stylu, pisze Francis Duncan. Myślałam, że będzie mi to przeszkadzać i miałam w tym trochę racji. Ciężko czytało mi się tę książkę, ale tylko z początku, bo potem akcja się rozkręca.

Autor przedstawił nam tutaj historię morderstwa młodej kobiety, która brała czynny udział w sztuce teatralnej pod tytułem ,,Morderstwo ma Motyw ''. Następnego dnia po brutalnej i tragicznej śmierci Lidii Dare do miasteczka Dalmering przyjeżdża emeryt, który od dawna interesował się sprawami kryminalnymi. Przyjaciel głównego bohatera prosi go o rozwikłanie tej mrożącej krew w żyłach zagadki i nasz detektyw amator Mordecai Tremaine zgadza się rozwiązać sprawę, która z początku może wydawać się nie za bardzo złożoną... ale to tylko pozory.

Książka została napisana po II wojnie światowej, na co z początku nie zwróciłam uwagi, ale w sumie wyjaśnia to styl w jakim książka została napisana. Myślę, że to właśnie dlatego ciężko było mi przez nią z początku przebrnąć i dzięki Bogu, że później tak się rozkręciła! Właśnie tutaj należy się duży plus dla autora, bo powieść nie opowiada tylko o jednym morderstwie, ale o kilku. Oczywiście są powiązane ze sobą, ale to nadaje tylko czytelnikowi taki dreszczyk emocji, bo ma tak wielu bohaterów, których może wytypować na zabójcę, że to cudna zabawa. Super była w ogóle sama kulminacja książki. To, w jaki sposób Mordecai ujawnił nam mordercę i jak rozegrał całą sytuację... no bomba.

Najbardziej boli mnie w tej książce to, że policja, a zwłaszcza główny śledczy, tak mało robi. Wszystko zależało od naszego bohatera i tak wiem, oto tu chodzi w tej książce... Ale po prostu zabrakło mi tego czegoś.

Książkę oceniam 6 na 10. Była ona bardzo ciekawym doświadczeniem.