Siedem wykładów z psychologii sztuki recenzja

Co do Czytelni pamiętam te czasy, gdy w naszej gromadziły się spore "ilości" studiujących, korzystających z pokaźnego księgozbioru. Po dobrych kilku latach zaczęło się robić pusto, aż wreszcie przyszedł czas, że czytelnia naukowa jest czynna tylko dwa dni w tygodniu... A teraz w czasie pandemii w ogóle.

Świetna recenzja. Niestety książka przeszła mi koło nosa w Klubie Recenzenta.
"Muzyka jest jak zbiór zagadek, jeśli je będziemy ciągle rozwiązywali, to nauczymy się także rozwiązywać zagadki, które niesie nam życie (s.285)." - myślę, że ogólnie sztuka jest zbiorem zagadek, ale trzeba się nauczyć jak je rozwiązywać, dostrzec ich piękno i je odczytywać. Powiem na własnym przykładzie. Byłam wrogo nastawiona do muzyki klasycznej współczesnej. Spotkałam człowieka, który zaczął mi podsuwać różne utwory i muzyka przemówiła do mnie.
“Ludzie różnią się między sobą zdolnością wydobywania piękna z tak bogatej rzeczywistości." - a może nikt im tego nie pokazał, nikt ich tego nie nauczył.
“Oczywiście nie brakuje we współczesnej sztuce dzieł znakomitych. Problem polega na tym, że nie wzbudzają one sensacji, gdyż respektują podstawowe zasady twórczości artystycznej, a więc nikogo nie szokują."- właśnie chyba w tym jest problem. Sztuka ma do mnie przemówić, coś mi dać, chociaż czasami nie uświadamiam sobie co, a nie tylko szokować. Czasami spotykam się, że artysta pragnie wyłącznie wywołać w nas szok.
“Odnajdywanie pustki w swojej wiedzy jest zawsze frustrujące, jednak zapełnianie jej to dla badacza prawdziwa przyjemność.” - myślę, że nie tylko dla badaczy. Chociaż spotykałam się wśród znajomych, ze stwierdzeniem, a po co szukasz tych informacji. Zawsze odpowiadam, że lubię wiedzieć.
Dla mnie arteterapia, przynajmniej ta w której musiałam uczestniczyć była jedną wielką pomyłką i stratą czasu.

Zgadza się, a teraz 99% osób książki zastąpił internet.