Szkoła pod baobabem recenzja

Gdyby drzewa mogły mówić, baobab opowiedziałby historię ludzi, którzy znaleźli cień pod jego konarami. Nieproszonych gości historii, przesiedleńców losu, uczniów życia. A gdyby książki mogły pachnieć, "Szkoła pod baobabem" pachniałaby kurzem afrykańskich dróg, atramentem listów do ojczyzny i słonym potem tych, którzy każdego dnia uczą się żyć od nowa.

To nie jest kolejna powieść o wojennej tułaczce. To kronika codzienności na obcej ziemi, gdzie dzieci dorastają szybciej, a matki noszą nie tylko swoje troski, ale i przyszłość całego pokolenia. Kasia, nasza przewodniczka, nie opowiada tej historii jak świadek – ona nią żyje, oddychając równocześnie afrykańskim powietrzem i polską tęsknotą. Prowadzi nas przez świat, który dla wielu Polaków był jednocześnie przystankiem i pułapką. Ugandyjska ziemia daje im schronienie, ale nie pozwala zapomnieć, że jest tylko tymczasowym domem. Czuć tu słońce, czuć kurz, czuć woń egzotycznych przypraw i tęsknoty, która wisi w powietrzu jak niedokończona melodia.

To książka, która pachnie atramentem starych listów i smakuje jak herbata pita na werandzie, gdy myśli wędrują do miejsc, których już nie ma. To opowieść o przetrwaniu – ale nie tym heroicznym, pełnym bitew i sztandarów, lecz tym cichym, codziennym, utkanym z małych gestów, rozmów i spojrzeń, w których mieści się cała miłość matki i córki.

Baobab w tytule to nie tylko drzewo. To symbol – korzenie, które sięgają przeszłości, pień, który daje oparcie, i korona, pod którą można się schronić. Tak samo jak ta książka: solidna, głęboko zakorzeniona w historii, ale też rozłożysta, pełna życia i barw.

Czy można pokochać Afrykę, nigdy jej nie widząc? Po tej lekturze – zdecydowanie tak. I można też pokochać tę opowieść, bo jest jak baobab: trwała, niezwykła i mądra.

Baobaby rosną powoli, ale żyją setki lat. Może dlatego "Szkoła pod baobabem" nie jest książką do jednorazowego przeczytania, lecz do zapuszczenia korzeni w pamięci. To nie tylko historia o Polakach w Afryce – to opowieść o tym, że dom czasem trzeba nosić w sobie, że tęsknota może być równie silna jak miłość, a życie nie zawsze pyta o zgodę, zanim zmieni bieg.

Gdy zamknęłam książkę, poczułam, jakbym właśnie opuściła obóz pod afrykańskim niebem, zostawiając za sobą ludzi, których już nigdy nie zapomnę. I może to jest najważniejsza lekcja z tej niezwykłej szkoły – że prawdziwe historie nie kończą się nigdy.