Szeptacz recenzja

"Opowiem ci o panu Nocy, o chłopcu mieszkającym w podłodze,
o motylach i małej dziewczynce ubranej w dziwną sukienkę.
No i, rzecz jasna, o Szeptaczu.
To nie będzie łatwe i zdaję sobie sprawę, że powinienem zacząć od
przeprosin. Przez te wszystkie lata twierdziłem, że nie ma się czego bać.
Próbowałem ci wmówić, że nie istnieją żadne potwory.
Wybacz, ale kłamałem."
Fragment książki pt. "Szeptacz", swoją drogą to mój ulubiony kawałek, chociaż nie jedyny. 
O kim jest ta historia? No cóż, ważne jest w niej kilka osób, tytułowy Szeptacz, Tom, Jake, pan Noc i dziewczynka w dziwnej sukience. Tytuł jest bardzo chwytliwy, ale nie warto się zbyt mocno nim sugerować, ponieważ autor bardziej skupił się na relacji ojciec - syn, niż na konkretnej osobie jak zostało zasugerowane. Mimo to podziwiam ogrom pracy jaki został włożony w przygotowanie dość ciężkiego tematu i wiem, że jeszcze wrócę do tej książki. 
Tempo w jakim wszystko się dzieje wydaje się być ślimacze bądź po prostu wolne, ale ma za zadanie budować napięcie, sprawić aby czytelnik nie mógł przestać czytać, aby chciał dowiedzieć się co będzie dalej i w moim przypadku spełniło swoją rolę i dodatkowo pozwoliło wyłapać zdanie, które długo zostanie mi w pamięci 
"Ludzie szybko znikają z naszej pamięci i przestają istnieć dla
świata." jest ono przygnębiające ale bardzo prawdziwe. Nie powiem, że zawiodłam się na książce bo tak nie było. Dzięki niej dowiedziałam się, że  pamięć potrafi płatać figle, a tego co mówią dzieci trzeba uważnie słuchać bo ich spojrzenie na świat różni się diametralnie od naszego, one widzą to na co my zamykamy swoje oczy. Nie wiem jak podchodzicie do książek i co sprawia, że sięgacie akurat po daną pozycję, ale wiem, że najlepszym sposobem na to aby się nie zawieść, jest nie czytanie przed lekturą opini innych, tylko dopiero po, w ramach takiego porównania wrażeń. Na koniec mam do was pytanie i oto ono Tom miał Pana Noc, Jake dziewczynkę ubraną w dziwną sukienkę, a ty jakiego wymyślonego przyjaciela miałeś?