Szczytowanie recenzja

Autor: Katarzyna Paciorek

Jak myślicie ile czasu potrzebowałaby osoba na miłość, po tym jak jedną straciła? Dzień, tydzień, miesiąc, rok czy dłużej? Nie wyobrażam sobie, żebym po stracie Maćka od razu mogła się z kimś związać. Musiałabym mieć czas. Dużo czasu, bo wiem, że nikt nie byłby w stanie go zastąpić.

Janka na zakończenie studiów musi napisać pracę na obronę. W ostatniej chwili zmienia temat i przenosi termin obrony. Postanawia napisać pracę o swoich ukochanych Tatrach i ratownikach TOPR. Wyjeżdża w swoje rodzinne strony, a zaraz za nią miłość jej życia o imieniu Filip. Jedno drastyczne wydarzenie sprawia, że życie Janki bardzo się zmienia. Na jej drodze staje jednak pewien ratownik górski, którego drogi już raz przecięły się z jej.

Krajobraz przedstawiony w książce powalił mnie na kolana. Opisywanie natury, szlaków, widoków było po prostu zniewalające. Dzięki temu przed oczami miałam te widoki. Wiedziałam czego się spodziewać i samej zachciało mi się pochodzić po górach. Wplecenie w to jeszcze fotografii było genialnym pomysłem.

Nie byłabym jednak sobą, gdybym nie napisała co mi się nie podobało. I uwaga! W następnym akapicie będzie opisany ważny zwrot akcji, więc jeśli nie chcesz dowiedzieć się o co chodzi po prostu zrezygnuj teraz z czytania recenzji. Nie chciałabym, żebyś miała czy miał niemiłą niespodziankę. Ale jeśli czytasz to tylko i wyłącznie na własną odpowiedzialność.

Bardzo, ale to bardzo nie spodobało mi się wybrnięcie autorki z etapu szczęśliwego związku Janki z miłością jej życia. Odniosłam wrażenie, że Kasia nie za bardzo wiedziała jak rozwiązać relację tej dwójki, żeby Nina była z Jaśkiem. Uśmierciła Filipa i byłoby to nawet smutne, gdyby nie fakt, że kobieta w ogóle się tym nie przejęła. Z raz czy dwa po nim płakała, ale tak to od razu rzuciła się na innego mężczyznę. Już od razu jej myślami zawładnął Jasiek. Autorka powinna bardziej skupić się na momencie żałoby.

Przekleństwa też były zbędne w książce. Upchnięte jakby na siłę. W ogóle nie współgrały z całością i kłuły mnie w oczy.

Jasiek był bardzo sympatycznym mężczyzną, ale wydaje mi się, że za szybko zaplanował sobie wspólną przyszłość z Janką. Rozumiem, że chciał się ustatkować, ale trzeba przecież dać sobie czas na poznanie.
Przypadły mi też do gustu takie krótkie „wklejki”, że je tak nazwę. Wiedziałam co działo się i u Jaśka, i u Janki. Szybko się czytało książkę dzięki przejrzystemu językowi i krótkim rozdziałom. Sam koniec szczerze mnie zaskoczył i na pewno będę czekała na kolejną część. Ze zniecierpliwieniem będę jej wypatrywać, a jak w końcu dostanę ją w swoje ręce to będę czytać cały dzień, żeby tylko poznać zakończenie tej historii.