Weronika i zombie recenzja

Po książki Marcina Szczygielskiego sięgam w ciemno. Uwielbiam jego styl, lekkie pióro, piękny język, wyobraźnię i poczucie humoru. Kocham jego książki dla dzieciaków i te dla starszaków również.
Weronika i Zombie to lektura troszkę inna od wcześniej przeczytanych przeze mnie książek autora. W poprzednich było zawsze sporo magii, świetnych przygód, gadających zwierzaków i postaci z innych światów. Tu mamy realne życie nastolatki. Niełatwe, trzeba zaznaczyć.
Weronika ma prawie 14 lat. Do tej pory była szczęśliwą nastolatką, miała kochającą się rodzinę i przyjaciół. Niespodziewanie wszystko się zmienia. Rodzice się rozwodzą, Weronika z mamą przeprowadzają się do Warszawy, gdzie zaczynają nowe życie. Nowe ale czy lepsze? Niestety, niekoniecznie. Nowa szkoła, problemy z aklimatyzacją i jak się można domyślić - problem prześladowania nowych dzieciaków w szkole. Jak sobie z tym wszystkim radzi Weronika? No cóż, nie najlepiej. Jest przerażona i samotna. Poznaje sąsiada, tytułowego Zombie. I ta znajomość przeradza się w przyjaźń chociaż nic by na to nie wskazywało. No bo jak to tak, dziewczynka i starzec? Kto by pomyślał, że mogą znaleźć wspólny język. A jednak. Dodać trzeba, że Weronika ma wieeelką wyobraźnię, a Pan Jan jest dobrym słuchaczem, chociaż udaje, że wcale nie lubi paplania dziewczyny.
No i zakończenie... nie ukrywam, że łezka popłynęła, a zazwyczaj nie płaczę czytając książki.
Panie Marcinie, ja Pana uwielbiam. Nikt, tak jak Pan, nie wzrusza, nie bawi i nie naucza zarazem. Chapeau bas!
Pięknie dziękuję Wydawnictwu Latarnik za przesłany egzemplarz. Czas spędzony z Weroniką to była wielka przyjemność.