Weronika i zombie recenzja

 „Niezwykłych ludzi znacznie łatwiej jest wyśmiać, niż zrozumieć. Opinia innych na twój temat naprawdę niewiele znaczy … Co więcej, ludzkie opinie są powierzchowne i bardzo nietrwałe.”
Biorąc do ręki następną książkę Marcina Szczygielskiego wiedziałam, że po „Teatrze niewidzialnych dzieci” poprzeczka jest ustawiona wysoko, bardzo wysoko. Bez obaw, pisarz ponownie zachwycił mnie ciepłą, mądrą opowieścią.
Bohaterką jest tytułowa Weronika, uczennica siódmej klasy, którą poznajemy w dość trudnym dla niej czasie. Dopiero, co przeprowadziła się z Poznania do Warszawy, rodzice się rozwiedli, ojciec ma już nową żonę i syna, a mama, nauczycielka bardziej zajmuje się zdolnymi i słabymi uczniami niż własną córką. Mimo to Weronika patrzy na świat przez różowe okulary, jest „zakochana”, zadowolona z życia. Poznaje też tajemniczego, starszego pana Jana, mieszkającego koło niej. Nie zdradzając do końca fabuły dodam, że w pewnym momencie dla Weroniki nastały trudne czasy w szkole i w domu, a ona sama znalazła przyjaciela.
Całość jest napisana pięknym językiem, widać, że autor dba o czytelnika. Weronika opisana idealnie, z werwą, zbuntowana nastolatka, otoczona ludźmi, którzy jej nie dostrzegają. Ma bujną wyobraźnię (jej opowieści o ciotkach przecudne), a przyjaźń ze starszym panem wzrusza. Jej zachowanie najpierw typowe dla nastolatek, później pod wpływem wydarzeń zmienia się, a ona dorasta, dojrzewa w ten dobry sposób, staje się silną, mądrą osobą.
Książkę polecam wszystkim, tym młodszym czytelnikom, którzy znajdą w niej odpowiedź na swoje bolączki szkolne, a może nawet sekret jak je rozwiązać. Dla starszych czytelników będzie to być może wspomnienie własnych przeżyć, ale nie ukrywam też moment, żeby się zastanowić, może warto porozmawiać o uczuciach z własnymi dziećmi. 
P.S. Podczas wywiadu autor przyznał, że sytuacja z listem do redakcji zdarzyła się – musieli mieć niezły ubaw w wydawnictwie :-) 
Polecam bardzo wszystkie książki autora i dla tych dużych i małych, następne pochłaniam :-)