Virion. Obława recenzja

Historia Viriona – najsłynniejszego szermierza natchnionego w Imperium Achai nabiera tempa. Virion coraz większymi krokami zbliża się do ścieżki swojego przeznaczenia. Co tym razem dzieje się z naszym bohaterem?





 

Na początku akcja trochę zwalnia i dobrze. Virion wraz ze swoją osobliwą żoną Niki znajdują schronienie na obrzeżach Cesarstwa wśród grupy zbiegów. Mimo to, fabuła nie nudzi. Następnie nadchodzi wiosna, a wraz z nią, cesarska obława. I tu już akcja mknie niczym Struś Pędziwiatr po bezdrożach. 

Co mi się podobało? Oczywiście to, co nie podoba się wielu osobom czyli język. Mocny, pełen wulgaryzmów, idealnie wpasował się w klimat powieści. Poza tym system polityczny Cesarstwa Luan, decyzje jakie podejmują bohaterowie, wszystko to moim zdaniem działało jak w szwajcarskim zegarku – bez zarzutu. 

Zanim sięgniecie po historię Viriona, ponownie przypominam, że Ziemiański nie jest zbyt łaskawy dla swoich tworów, a już zwłaszcza kobiet, chociaż w tej części miał przebłyski dobroci 😉 Fabuła powieści bywa brutalna, momentami krwawa, zaś sam bohater zaczyna podchodzić do swojej sławy zapalczywego mordercy ze swoistym pragmatyzmem. Podoba mi się to, jak Virion pod wpływem napotkanych osób stopniowo zmienia swój pogląd na świat, swój tok myślenia. Poza tym, co niektórym może się nie spodobać, często zamiast dzięki swoim licznym talentom bohater wychodzi cało z opresji tylko i wyłącznie dzięki swojemu szczęściu, ale nie myślcie, że jest lekko! Nikt nie ma nieskończonych pokładów szczęścia.

Dla mnie „Virion: obława” pana Ziemiańskiego to świetna pozycja z gatunku polskiej fantastyki. Jeżeli szukacie powieści, z których na siłę bije wzniosłość, patetyzm i bohaterstwo – srogo się zawiedziecie. Mi „Virion” dostarczył przede wszystkim rozrywki. Czasem się zaśmiałam, czasem zdenerwowałam, a czasem czytałam z wypiekami na twarzy. Ja akurat cenię twórczość autora i jego styl bardzo mi pasuje. 
Daję mocne 8/10.