Gdzie jest Angelique? recenzja

Historia krótka niczym Teleexpress. Owszem, jestem zwolenniczką zwięzłych fabuł zamiast rozwlekle i niepotrzebnie przegadanych powieści, ale znowuż niezbyt przepadam za opowiadaniami, a ta powieść Musso niebezpiecznie zbliża się właśnie do tej formy.

Siedemnastoletnia Louise Collange prosi byłego, chorującego na serce policjanta Mathiasa Taillefera o pomoc w rozwikłaniu zagadki śmierci jej matki – emerytowanej primabaleriny, Stelli Petrenko. Louise nie wierzy, że śmierć matki była nieszczęśliwym wypadkiem. Mathias, z początku niechętny, ostatecznie daje się wciągnąć w tajemnicę nieżyjącej tancerki. Im więcej szczegółów odkrywa, tym bardziej intryguje go ta sprawa. A gdy na arenie wydarzeń pojawia się widmo tajemniczej Angélique Charvet policjant już na pewno nie zamierza odpuścić.

Nie, żeby to była zła powieść, bo historia w niej opisana jest ciekawa, ale też jest bardzo liniowa, wypruta z emocjonalności i psychologii, wydarzenia po prostu się dzieją jak w relacji dziennikarskiej. Sucho, krótko i na temat. I raczej przewidywalnie, bez elementu zaskoczenia. Z chwilą, gdy na scenie pojawia się tytułowa Angélique, w zasadzie wiadomo już, co się stanie. Dodany w pewnym momencie wątek szantażysty powoduje błysk zaciekawienia, ale na krótko, bo temat wygasa jak błędny ognik. Początkowo równie obiecujący wydaje się twist pojawiający się już prawie pod koniec powieści, który przenosi nas osiemnaście lat wstecz, ale i to jest złudne. Dodatkowo cała historia dzieje się w cieniu covida, któremu autor poświęcił trochę miejsca. No cóż, przypomnę, że nie tylko Francja była dotknięta pandemią, a ograniczenia, jakie ona ze sobą niosła, dotyczyły każdego na świecie, więc pisanie w dużych akapitach o pandemicznym chaosie, strachu, wszędobylskiej dezynfekcji i maseczkach jest bez sensu. W tekście plącze się też mnóstwo pojedynczych zdań o wirusie. Sporo tekstu zajmują też cytaty-motta rozpoczynające każdy, dodam, że krótki, rozdział oraz opisy tras, jakie przemierzają bohaterowie w poszukiwaniu odpowiedzi.

Szału nie było, tragedii też nie, ale w ogólnym rozrachunku historia, choć sowicie zagmatwana, nabiera mocno fantastycznego wydźwięku, zwłaszcza gdy czytam o namierzaniu czyjejś lokalizacji za pomocą słuchawek bezprzewodowych, szczególnie w kontekście zasięgu technologii bluetooth, która działa do około 10m…

Coraz częściej mam wrażenie, że z każdą kolejną powieścią znika Musso, jakiego znałam z jego pierwszych książek. Znika autor, którego fabuły przykuwały uwagę na długie godziny, dostarczały emocji i kończyły się wielkim uczuciem niedosytu. Rozumiem, że nie zawsze jest się w formie, ale kiedy od trzech książek wstecz tej formy nie ma, to może warto zrobić sobie pisarską przerwę, wziąć głębszy oddech i za dwa, trzy lata wydać mega powieść, zamiast co chwilę wydawać średniej jakości dzieło.