Zatoka syren recenzja

Odsłuchałem wszystkie audiobooki, w których Filip Kosior czyta powieści Mariusza Kaniosa. Skusiła mnie też „Zatoka syren”, jednak tytuł ten jest, a jakże, zwodniczy, bo dotyczy jedynie mało uczęszczanej zatoczki na zalewie gdzieś w Bieszczadach.

W dorobku każdego pisarza są utwory lepsze i gorsze. Spośród powieści Kaniosa ta akurat najmniej przypadła mi do gustu i niełatwo mi to wytłumaczyć. Może dlatego, że wielu spośród jej bohaterów stanowią Ukraińcy, do których nie pałam miłością. Nic na to nie poradzę.

Los Miry – Ukrainki, która przyjechała do Polski z nadzieją na zarobienie przez trzy miesiące sensownych pieniędzy – splata się z paskudnymi działaniami ukraińsko-polskiej mafii handlującej dziećmi w ramach niezbyt legalnych adopcji, a także Marka, który wraz z żoną Julią marzy o dziecku. No i jest też komisarz Alicja Romska, która robi coś, czego nie cierpię w kryminałach, a mianowicie na urlopie prowadzi śledztwo poza obszarem działania własnej komendy wojewódzkiej. Ponadto wikła się w romans, rozgrywający się w tle powieści.

Nie, to nie jest zła książka. Jest tu właściwie wszystko, co dobry kryminał, a miejscami thriller zawierać powinien, ale… Kanios napisał lepsze.

Chyba mało kto uwierzy w obóz pracy, jakim dla naiwnych Ukrainek jest prywatny zakład przetwórstwa drobiu. Choć cenzura i autocenzura działają w Polsce nadzwyczaj sprawnie (wcale niepotrzebny jest do tego słusznie miniony Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk), w mediach łatwiej znaleźć wyrazy oburzenia z powodu zbyt dobrego, a nierzadko zbyt pobłażliwego traktowania w Polsce przybyszów zza Buga niż utyskiwania na złe warunki ich pracy i zakwaterowania. Te ostatnie dotyczą raczej imigrantów z dalekich azjatyckich krajów (vide afera z budową, której inwestorem jest Orlen).

Historia z surogatkami mimo woli też wydaje mi się dęta, choć problem adopcji dzieci pozostaje wciąż nierozwiązany, bo albo porządni rodzice in spe przez lata walczą z biurokracją, albo dzieci trafiają jakimś cudem do zwyrodnialców, którzy je głodzą, biją i katują.

Zaskoczyło mnie zakończenie – i to podwójnie, ale oczywiście niczego nie zdradzę.