Igrzyska Śmierci recenzja

Strange things did happen here
No stranger would it be
If we met up at midnight in the hanging tree.


Wielki "bum" na Głodowe Igrzyska być może już minął. To jednak nie sprawiło, że przestały być popularne. Świat oszalał na punkcie tej książki. Prawdopodobnie ekranizacja przyniosła jej jeszcze większą sławę. Czy słusznie? Niekoniecznie.

Autorka przedstawia czytelnikom świat dwunastu dystryktów, z których co roku jest wybieranych dwóch trybutów do uczestnictwa w igrzyskach. Aby ludzie pamiętali o karach za dawny bunt, każdego roku są zmuszeni do oglądania śmierci swoich dzieci. Kiedy Primrose Everdeen w wieku dwunastu lat, podczas swoich pierwszych igrzysk, zostaje wylosowana, Katniss, jako jej starsza siostra, zgłasza się na ochotnika, tym samym decydując się na walkę. Po raz pierwszy od wielu lat, najbiedniejszy z dystryktów ma szansę na zwycięstwo. Ale wygrywa tylko jeden. Rozpoczyna się potyczka ze śmiercią.

Z historią Collins sprawa jest prosta. Świetny pomysł, niewystarczająco dobre wykonanie. Doskonała kreacja świata przedstawionego, zbyt prosty, lekki styl i nieodpowiednie przypisanie grupy odbiorców. Powieść dla młodzieży? Proszę bardzo, ale nie z takim tematem. Mija się to z celem, kiedy przedstawiciel tej, tak zwanej, młodzieży, zbyt młody, nieświadomy, ale zafascynowany, sięga po lekturę pełną śmierci i trudnych tematów, których nie zrozumie, ale i tak będzie zachwycony, bo przecież pomysł "fajny", a w dodatku kierowany specjalnie do niego. Książki więc pisze się z pasją, albo dla pieniędzy, rzadko zdarzają się oba, a w tym przypadku wszystko wskazuje na to drugie.

Główną bohaterką powieści jest śmiała i odważna Katniss, która po śmierci ojca musiała stać się silna, aby zaopiekować się siostrą i matką. Nauczyła się polować i dobijać interesów, stała się żywicielką rodziny. Postać wzbudzająca sympatię, jako silna kobieta, polegająca tylko na swoich umiejętnościach. Narratorka, a więc i najbliższa czytelnikowi postać. Co zaś się tyczy narracji, jest trafiona idealnie w odbiorców, co sprawia, że powieść znów staje się zbyt "delikatna". Poza tym, narracja pierwszoosobowa pozwala na perfekcyjne przedstawienie emocji, a Katniss była bardziej jak manekin niż człowiek. Poza nią, autorka przedstawia wielu innych bohaterów, do których jednak nie ma sensu się przywiązywać. Bardziej wyrazistymi z nich są jeszcze Peeta Mellark i Haymitch. Pierwszy to kolejny uczestnik igrzysk z dwunastego dystryktu, drugi jest dawnym zwycięzcą, który ma być trenerem dwójki młodych trybutów. Nie radzi sobie jednak ze swoim alkoholizmem, przez co staje się trudny w obyciu.

"Igrzyska śmierci" mają wiele zalet, ale nie sprawdzają się jako górnolotna lektura. Koniec końców, powieść ta, to po prostu zmarnowany potencjał.