Świąteczna mordercza gra recenzja

Endgame House to kilkusetletnia posiadłość, od dziesięcioleci pozostająca pod pieczą rodu Armitage'ów. Lily i jej liczne kuzynostwo spędzali tu piękne i beztroskie lata swojego dzieciństwa. Niestety dla Lily dom okazał się także miejscem, które zesłało na nią największą tragedię. Jako dorosła kobieta trzyma się od niego z daleka. Generuje ono bowiem zbyt bolesne wspomnienia. Dopiero śmierć ciotki, która wychowywała ją po tragicznej śmierci mamy, skłania ją do powrotu. Nie będzie to jednak krótka wizyta. Według rodzinnej tradycji w domu co roku na święta odbywa się wielka, trwająca 12 dni gra. Lily, na specjalne zaproszenie zmarłej cioci Liliany, stawia się w Engame House. Robi to tylko po to, by spełnić wolę kobiety, która zajęła się nią niegdyś jak własną córką... a może nawet lepiej... Nagrodą jest bowiem akt własności posiadłości, na którym Lily zupełnie nie zależy. Dziewczyna ma inny cel. Czując, że okoliczności śmierci mamy nie zostały rzetelnie wyjaśnione, chce dojść do prawdy, by ze spokojem pożegnać duchy przeszłości i raz na zawsze rozstać się z tym miejscem.

Rodzina. Wsparcie? Współpraca? Zaufanie? Oj nie w tym przypadku! Gdy w grę wchodzą duże pieniądze, każdy myśli tylko o tym, jak wyrolować pozostałych, by samemu zgarnąć nagrodę. Z ludzi wychodzą najmroczniejsze kawałki ich natury. Czy komukolwiek można jeszcze zaufać? Czasami lepiej nie mówić za dużo, bo każdy nasz szept może zostać wykorzystany jako broń, którą ktoś wbije nam w plecy.

Książkę czyta się przyjemnie. Towarzyszy nam atmosfera tajemnicy. Każdy może być podejrzany, choć poszlak, wskazujących jasno mordercę, nie widać. Trochę zawiodłam się pod koniec, kiedy okazało się, że osoba, którą od początku typowałam jako winnego, rzeczywiście okazała się nim być... Do ostatniej chwili liczyłam na element zaskoczenia. Niemniej jednak spodobała mi się sama atmosfera tej powieści, klimat starej posiadłości, odciętej od świata przez śnieżycę i poczucie, że więzi ona w sobie duchy zmarłych członków rodu, które chciałyby wykrzyczeć prawdę. Lily chwilami irytuje wręcz swoją naiwnością. Nie ma tu również jakiejś szaleńczej, wartkiej akcji. Jest jednak delikatne napięcie, którego struna rozciąga się pomału za czytelnikiem, utrzymując go w stanie ciągłego czuwania. Sprawdźcie sami, czy to coś dla Was 🙂