Spójrz mi w oczy Audrey recenzja

Sophie Kinsella to pseudonim Madeleine Wickham znanej z „Wyznań zakupoholiczki”. Tym razem autorka jest ekspertem od nastolatków i kryzysów, z którymi borykają się zarówno rodzice, jak i dzieci na tym niesamowitym etapie życia człowieka.

W swoim rozpoznawalnym stylu, na który składa się humor, Kinsella pisze o poważnych tematach, takich jak: lęk i depresja.
Powieść rozśmieszała mnie od pierwszej strony aż do samego końca. Było to cudowną niespodzianką, ponieważ spodziewałam się, że opowieść o 14-letniej Audrey, u której zdiagnozowano SAD, czyli zespół lęku społecznego będzie historią przygnębiającą i bardzo smutną. Natomiast pisarka koncentruje się na tym, jak Audrey pokonuje swoją depresję, i m.in. podejmuje wyzwanie dr Sarah. Zgadza się na nakręcenie filmu o swojej przezabawnej rodzince. Po sześciu tygodniach spędzonych w szpitalu, Audrey zaczyna wierzyć, że jej choroba jest uleczalna. Zaczyna filmować swoich bliskich z pozycji outsidera, aby ruszyć z miejsca i rozpocząć pokonywanie własnych lęków.
Dzięki scenariuszowi "Moja radosna, czuła rodzinka" autorce udało się przedstawić fantastyczny obraz zwykłego bałaganu w rodzinie. Główną bohaterkę, świetną narratorkę Audrey, widzimy w przesadnych reakcjach, zawsze w czarnych okularach. Nastolatka mówi o swoich problemach nie całkiem otwarcie, ale otwiera się w trakcie opowiadania swojej historii. Bardzo mi się to podobało. Mimo że na swojej drodze spotyka problemy i poważne kłopoty, nie stłumiło to jej poczucia humoru.
Frank, brat Audrey, to także świetny 15-letni bohater, u którego obserwujemy obsesję na punkcie gier komputerowych. Najmłodszy w rodzinie i najsłodszy jest puszystego czterolatek Felix. Super mama jest bardzo głośna i nadmiernie zaangażowana. Obok niej kroczy przystojny, ale komiczny tata, który zawsze zgadza się z super mamą

Uważacie, że za dużo stereotypów? Może, ale nie sprawiają, że historia jest mniej prawdziwa! Pokochacie tych bohaterów, jestem tego pewna!
Poruszanie tylu poważnych tematów i pozostawanie wiernym swojemu stylowi pisania, bez przesadzania z zabawnymi fragmentami, musiało być ciężką pracą. Pisarce udało się to znakomicie!

Moim zdaniem, to idealna książka dla tych, którzy chcą być bliżej nastoletnich problemów.
Życzę Wam wszystkim, wspaniałego czasu z tą powieścią.