Kwietniowe deszcze, słońce sierpniowe recenzja

Kolejna powieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, o tym jak mało znamy osoby z własnego otoczenia. Wiemy tyle, ile nam powiedzą, resztę wypełniamy swoimi wyobrażeniami o nich. Nagle śmierć, nagle koniec i wtedy okazuje się, że obraz, który mieliśmy wyrobiony o kimś, nijak ma się do rzeczywistości. Nic nie jest takie, jak myśleliśmy, jak nam się wydawało, że jest.

Podobno w życiu dzieje się wszystko po coś, więc ta książka mnie znalazła, pomimo że jej nie szukałam. Powieść, która jawi się niczym perełka w zalewie mnóstwa nowości. Nie jest to historia, przez którą można przemknąć niczym błyskawica. Trzeba ją sobie dawkować, smakować powoli, delektować się każdym słowem. Zachwycać się jej pięknem i kunsztem, z jakim została napisana, niczym dobrym winem. Powieść, którą raczej bardziej zaliczyłabym do literatury pięknej niż typowej obyczajówki. Piękny poetycki język, niesamowite opisy przyrody, tak precyzyjne, że ma się wrażenie przebywania w tym klimatycznym miejscu, wraz z bohaterką. Jej zachwyt nad każdą kropelką deszczu, listkiem, kwiatkiem, wschodami i zachodami słońca udziela się także czytelnikowi. Odnosi się wrażenie, że nie tylko bohaterka, ale także czytelnik znalazł się we właściwym miejscu o właściwym czasie. Tina zapętlona ze swoją historią w pięknym otoczeniu, w muzyce przyrody, znajduje się na zakręcie swojego życia i czuje, że jest to miejsce, którego potrzebuje najbardziej. Pozazmysłowe odczucia bohaterki pozbawione prawie dialogów, lub sprowadzonych do minimum, stworzyły z bohaterki postać wyjątkową, niezwykłą, ezoteryczną. Wydaje się, że Tina widzi i czuje więcej niż większość ludzi. Spotyka na swej drodze ludzi dobrych, ludzi pogubionych, których historie są dziwne, straszne, a czasami wręcz magiczne.

Pierwszy raz w życiu czytałam chyba taką książkę, gdzie jest więcej opisów przyrody, niż samej akcji. To historia, która zmusza do rozważań nad życiem. Autorka pięknie maluje słowem, tak plastycznie, że nieomal namacalnie czuć każdą kroplę deszczu, promień słońca. Czytelnik może się delektować, zapachami przyrody, szumem zielonego lasu, siedzieć nad brzegiem wzburzonej rzeki, zasłuchać się w odgłosy wieczoru. Izabela Dagan opisuje wszystko tak, że czytelnik ma wrażenie przebywania w samym środku tej niesamowitej scenerii i nie potrafi z niej wyjść. Otoczony mgiełką zapachów, dźwięków i obrazu. Takie jest właśnie nasze życie. Niczym kwietniowe deszcze, albo sierpniowe słońce.

Piękna i dobra książka, która wraz z bohaterką przenosi czytelnika do malowniczego domku w Beskidach. Książka, która zmusza do zastanowienia się, czy warto tak pędzić przed siebie na łeb na szyję na zatracenie. Pokazuje wspaniałe walory przyrody, na które zazwyczaj nie zwracamy uwagi. Kwieciste opisy przyrody, miejsc, w których mielibyśmy ochotę się znaleźć, splatają się z tragiczną historią, przepełnioną nostalgią i smutkiem.

Akcja rozwija się niezwykle powoli, a nowe elementy układanki pojawiają się stopniowo i bezbłędnie trafiają w swoje miejsce. Chwilami odnosi się wrażenie, że to już było, tematy są znane i zgrane, ale dotąd żaden pisarz nie przedstawił tego w taki sposób. Izabela Dagan stworzyła historię piękną, magiczną, lecz nieprzesłodzoną, którą otacza aura tajemniczości. Zakończenie każdy czytelnik może zinterpretować po swojemu, tak jak intuicja i serce mu podpowiada.

Powieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, swojej tożsamości. O odkrywaniu tajemnic, bolesnych i zaskakujących. Magiczna, piękna, mądra i fascynująca. Dawno nie czytałam równie niezwykłej książki, napisanej pięknym poetyckim językiem. Uczta literacka na najwyższym poziomie

„Słyszę deszcz nad sobą, obok siebie, za sobą, w głowie, w sercu, wszędzie. Dziwne uczucie. Jest tak blisko. Uspokaja. Sprawia, że chaotyczna gonitwa myśli spowalnia”.
Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl. dzięki uprzejmości Wydawnictwa Zysk i S-ka