Ostatnie życzenie recenzja

Będę szczera. Nienawidzę jednego rodzaju książek. Dokładniej? Okej. Nienawidzę książek, które są tylko książkami. Rozumiesz? Nie? To pomyśl. Jaki pożytek z książki, którą wiesz, że czytasz? Odliczasz wtedy pozostałe do końca rozdziały, strony. Zdarzyło Ci się tak? Tak. Dobrze, że wiesz o co mi chodzi. Teraz dalej. Prawda, że to męczy? Męczy strasznie. Cały czas patrzysz na zegarek i okazuje się, że... minęła tylko minuta! Paskudne uczucie. Więc pytam, dlaczego większość książek jest tylko książkami? "Ostatnie życzenie" należy do tysięcy nic nie znaczących. Tych, które wiesz, że czytasz. A na koniec zadajesz sobie pytanie - czy było warto, a może to zmarnowany czas?

Ciekawa jestem ile osób w tej chwili stwierdzi, że nie mam gustu. Ale co mnie to obchodzi. Piszę to co myślę i ... super. Nie mam zamiaru naśladować innych, ale przechodzę do rzeczy. O "Wiedźminie" każdy słyszał, fenomen literatury fantasy itd. itp. "Ostatnie życzenie" (wprowadzenie do sagi) nie zachwyca niczym szczególnym, jest ciekawe i tyle (w tym miejscu pewna osoba się prawdopodobnie krzywi, ha ha, czekaj, czytaj dalej :P) a dalszych części nie znam, więc nic sensowego nie powiem prócz tego, że na pewno przeczytam! A nóż mnie jeszcze zachwycą, kto wie, wszystko jest możliwe.

Do czterech klasycznych opowiadań z lat 1986-1990 dołączył Sapkowski trzy dotąd nie publikowane nowele, które dają pełniejszy wgląd w przeszłość Geralta. Oto wiedźmin wojuje z diabołem, poluje wraz z Jaskrem na wielkiego suma, ulega groźnemu czarowi pięknej Yennefer i ląduje w więziennych lochach grodu, w którym panoszy się wszechmocny i mściwy dżinn... Okazuje się, że wyczyny Geralta nie są obojętne dla jego kondycji, istnieją duchowe i fizyczne koszta wiedźmińskiej roboty - za wszystko trzeba płacić.

Do fabuły nie mam zastrzeżeń. Do akcji też. Dynamiczna, aby co jakiś czas zwolnić tempo. Gwałtownie przyśpiesza zwłaszcza gdy zbliża się koniec opowiadania/rozdziału. Mamy tajemniczego głównego bohatera, który zabija potworki i zajmuje się wszystkim tym czym zajmują się wiedźmini. Do tego dosypać doskonale wykreowany świat fantasy. Co więc nie gra tak jak powinno?

Po pierwsze, o tych "stworkach/potworkach" mogłoby być trochę więcej, czyli - dlaczego? skąd? jak? po co?
Po drugie, jako czytelnik chciałabym poznać bardziej Geralta, a nie, jego odpowiedzi i zachowanie biorą się jak z kosmosu. Rozumiem, że potrzebna jest tu "aura tajemniczości", która owiewa bohatera, ale wszystko ma swój umiar.
Po trzecie, inne postaci również mogłyby być... Nie wiem jak to ująć. Bardziej opisane? Tak żeby czytelnik mógł ich lepiej poznać, utożsamić się z nimi. Myślę, że wiecie co mi chodzi po głowie.
Po czwarte, miejscami (ale nie bierzcie tego pod uwagę, bo potrafię pisać bzdury) miałam wrażenie, że opisy i dialogi są... kanciaste i wymuszone. Twarde i puste.

Ogólnie książka ani ziębi, ani grzeje. Tak sobie to wszystko przeczytałam... Oczekiwania miałam większe, więc tym większy zawód.