Świadectwo prawdy. Część 2 recenzja

Będzie krótko i treściwie. Książka podobała mi się bardzo. Jest to trzecia powieść Jodi Picoult przeczytana przeze mnie i chyba z nich wszystkich najlepsza. Porusza trudny temat niechcianego dziecka, dzieciobójstwa i systemu, który nie zawsze się sprawdza. Prawo które z zasady ma ludziom pomagać, sądownictwo niezbędne wśród cywilizowanych społeczności - w przypadku opisanym przez Picoult zawodzi na całej linii.
We wiosce Amiszów Policja odnajduje zwłoki noworodka. Podejrzenia podają na młodą dziewczynę będącą Amiszką - członkinią społeczności, dla której zatrzymał się czas. Amisze nie akceptują nowoczesnej techniki, dla nich telewizja, pralka, czy też samochód są czymś nienaturalnym, złym. Co ważne - swoje zasady uporządkowane w tzw. Ordnung stawiają ponad ogólnie panującym prawem. I tu pojawia się klops. Bo jak postawić przed Sądem dziewczynę, która jako podstawową zasadę uznaje nadstawianie drugiego policzka? Nie chce się bronić, wszystko pokłada w rękach Boga. Po prostu nóż się w kieszeni otwiera na myśl o takiej bierności. Na szczęście znajduje się adwokatka, która postanawia bronić młodej Amiszki za wszelką cenę.
Bolało mnie kiedy czytałam o uduszonym maleństwie. Zresztą cała książka porusza ogromne pokłady emocji. Kto czytał książki Picoult ten najlepiej wie, że jest Ona mistrzynią emocji. A że lubię takie książki, to już na półce kolejna pozycja pt. "Dziewiętnaście minut" czeka na swoją kolej.