Suknia. Opowieść o królewskim ślubie recenzja

Powieść Jennifer Robson skłania do refleksji o tym ile tak naprawdę wiemy o przeszłości swoich babć. Poznałyśmy je jako dorosłe kobiety, matki, żony, ale jak żyły i o czym marzyły jako młode dziewczyny? Ile z tych marzeń się spełniło?

„Suknia” to historia trzech kobiet – dwóch hafciarek pracujących w powojennej Anglii, w domu mody Normana Hartnella oraz wnuczki jednej z nich, która we współczesnym Londynie próbuje odkryć tajemniczą przeszłość swojej, niedawno zmarłej babci.

Jest rok 1947, Miriam Dassin i Ann Hughes, kobiety, które połączyło miejsce pracy, trudne, choć zupełnie różne wojenne doświadczenia i podobna wrażliwość postanawiają wspólnie zamieszkać i mierzyć się z ponurą rzeczywistością powojennej Anglii.

Blisko siedemdziesiąt lat później, mieszkająca w Kanadzie Heather, tuż po śmierci Ann znajduje pudełko z wypisanym jej ręką swoim imieniem. Jaki sekret kryje się za jego tajemniczą zawartością? Co chciała jej przekazać ukochana babcia?

Królewski ślub i kulisy powstawania sukni panny młodej, wbrew temu co sugeruje tytuł, stanowią jedynie kanwę powieści. Historia dwóch hafciarek, ich zmagania z traumatycznymi wspomnieniami i trudami codziennego życia okazały się bardziej interesujące i zajmujące.

Jennifer Robson stworzyła powieść bardzo realistyczną. W niespiesznej narracji, prowadzonej z perspektywy kobiet wiernie oddała topografię powojennego Londynu i okolic. Opowiadając tę historię ukazała życie zwykłych, ciężko pracujących ludzi zmagających się z bolesną przeszłością oraz powojenną rzeczywistością. Udało jej się pokazać, że choć możliwość pracy przy tworzeniu sukni dla księżniczki Elżbiety była dla pracownic domu mody ogromnym wyróżnieniem i źródłem ekscytacji, to niewątpliwie był to też proces żmudny i wymagający.

„Suknia” to powieść, którą nie sposób się nie zachwycić, taka która chwyta za serce. Delikatna, subtelna i wzruszająca. To słodko – gorzka historia o bólu, cierpieniu, okrucieństwie wojny, ale też o nowych początkach, nadziei i marzeniach.To historia pięknej przyjaźni, której wspomnienie do końca życia nosi się w sercu.

Opowieść o miłości, szacunku oraz potrzebie Poznania i zrozumienia historii naszych bliskich. Napisana z czułością i dbałością o szczegóły. Bardzo kobieca. Polecam.