Stulecie przeszkód. Polacy na igrzyskach recenzja

Daniel Lis "Stulecie przeszkód" Polacy na igrzyskach,

Życie niezwykle szybko dopisało kolejny rozdział do niedawno wydanej, napisanej przez Daniela Lisa, książki. Kiedy zaczynałam lekturę "Stulecia przeszkód", nie opuszczała mnie myśl dotycząca Natalii Maliszewskiej, której marzenia o starcie w short tracku na jej koronnym dystansie 500 metrów, legły w gruzach z powodu nie dających jednoznacznej odpowiedzi, coraz to innych wyników testu na Covid-19. Takich dramatów sportowców, poprzednie letnie oraz trwające właśnie zimowe igrzyska olimpijskie niosły i niosą za sobą więcej. Jakże smutny był niedawno pokazywany obrazek wchodzącej podczas inauguracji olimpiady na arenę stadionu ekipy Nigerii, która miała być reprezentowana przez jedynego sportowca tego kraju. Ten, z tego samego powodu, nie mógł niestety wnieść flagi swojego kraju.

Podobnym historiom z wybranych igrzysk olimpijskich przygląda się również Daniel Lis. Począwszy od roku 1924, kiedy to po raz pierwszy oficjalnie pod polską flagą sportowcy naszego kraju mogli zaprezentować swoje umiejętności na igrzyskach w Paryżu, przez zdominowane przez nazistowską propagandę igrzyska w Berlinie w roku 1936, pierwsze powojenne zawody z roku 1948 w Londynie, na którym wojna odcisnęła swoje piętno, zdominowane przez dbającego o otoczkę artystyczną Walta Disneya igrzyska w Squaw Valley, tragiczne choć nie odwołane przez organizatorów igrzyska odbywające się w Monachium w roku 1972 czy igrzyska stulecia z Atlanty. To właśnie spojrzenie autora na olimpiady poprzez pryzmat wydarzeń historycznych, rządzących ideologii czy panującej na świecie sytuacji, z wplecionymi historiami wybranych polskich sportowców, również niepełnosprawnych, powoduje że chociaż zamiarom barona Pierre'a de Coubertain przyświecała idea sportowego współzawodnictwa, olimpiady były również miejscem różnorodnych batalii politycznych, ideologicznych czy społecznych.

Daniel Lis wybiera sobie kilku polskich sportowców, wcale nie tak oczywistych, jak mogłoby się wydawać, a następnie podąża za ich losami. Niezwykle interesujące jest również spojrzenie, w jaki sposób drogi niektórych z nich przecinały się w różnych momentach życia i kariery zawodowej.

Kiedy książkę polecają Magdalena Grzabałkowska i Małgorzata Szejnert należy się spodziewać, że nie będzie to tylko sucha historia ruchu olimpijskiego czy sukcesów startujących na igrzyskach Polaków, a tętniący życiem, ale też pełen dramatyzmu obraz rywalizacji, odwagi czy hartu ducha.

Odpowiada mi bardzo taki sposób spojrzenia na olimpiady, w którym celem autora nie jest stworzenie monografii igrzysk czy wymienienie wszystkich polskich medalistów wraz z opisaniem ich sportowej drogi. "Stulecie przeszkód" czyta się jak najlepszy dramat, okraszony historią, przepełniony duchem współzawodnictwa, radością zwycięstwa i goryczą porażki, w którym sportowcy odgrywają pierwszoplanowe role, a stojący z tyłu reżyserzy kreślą swoje didaskalia.