Mam przeczucie recenzja

Ciekawa to proza, żeby nie użyć określenia „dziwna”. Zgodnie z postanowieniem, czytam w tym roku mniej książek, i raczej unikam nieznanych mi autorów, ale tym razem miałem przeczucie (hehe), że warto sięgnąć po prozę Łukasza Krukowskiego. Ryzyko wszakże niewielkie, bo powieść to niedługa. Opis wydawcy zaintrygował mnie za to na tyle, że chciałem poznać losy Artura, głównego bohatera i narratora tej dziwnej historii.

Książka od początku wciąga. Już pierwsze zdanie – „Moja paranoja miała gwałtowny początek” – całkiem nieźle wskazuje nam gdzie zabierze nas narrator. Artur średnio sobie radzi z życiem. To swoiste studium jego paranoi. Rzecz w tym, że należy do tych ludzi, którzy „mają przeczucia”. Dlatego obstawia mecze i interesuje się kryptowalutami. I choć bardzo przeciętnie na tym wychodzi, bo wciąż wynajmuje pokój ze współlokatorem, to jednak łatwo mu wmówić sobie, że widzi więcej. W swoim mniemaniu pretenduje nawet do miana współczesnego proroka i „ma przeczucie”, że wielkimi krokami nadciąga koniec świata.

I to jest właśnie ten element łączący mnie z Arturem, który sprawił, że z zainteresowaniem sięgnąłem po tę powieść. Ja też mam przeczucie, że nieuchronnie zbliża się koniec świata. Naprawdę wierzę, że to nie jest odległa perspektywa – mnóstwo znaków na to wskazuje, łącznie z tym, że kończy się cała masa zasobów naturalnych. Myślę, że Bóg (nazywany przez niektórych po prostu wielkim architektem) wiedział u zarania dziejów ile to wszystko potrwa. Według niektórych prawdopodobnie mam paranoję, choć nie miała ona gwałtownego początku jak w przypadku Artura.

Zresztą tutaj kończą się punkty styczne między mną, a bohaterem wykreowanym przez Łukasza Krukowskiego. Niby Artur również zainteresował się filozofią i teologią, ale jego poglądy zdają mi się być dość miałkie i niespójne. Na przykład odwołania do osoby Jana Chrzciciela są straszliwie przestrzelone. Artur zdecydowanie bardziej siedzi w bukmacherce niż teologii, choć i z tą nie idzie mu najlepiej. Ewidentnie czuje, że coś jest nie tak z remisami w drugiej lidze włoskiej, ale nie był w stanie przekuć tego na swój doczesny dobrobyt. Dusi się (dosłownie i w przenośni) w metropolii, której trudno nie utożsamić z Warszawą.

Artur ucieka od miasta, a jego przygody zdają się być utkane ze snów przeplatanych z rojeniami nieźle naszuranego paranoika. Swój jednak swego znajdzie, zwłaszcza, że w świecie Krukowskiego szybko rośnie liczba preppersów przerabiających szamba na schrony.

„Mam przeczucie” wciąga. Jeśli lubicie sięgać po dystopie. Jeśli apokaliptyczne wizje końca świata nie są dla was jednoznacznym świadectwem paranoi, to możecie się odnaleźć w prozie Łukasza Krukowskiego. Artur trafia na swoich, co daje mu nadzieję, że może nie jest tak do końca odklejony:

Książkę czyta się szybko. Jest napisana nie najgorzej, choć mnie raziła pojawiająca się wulgarność. Nie po to sięgam po powieści, by mierzyć się z językiem, którego mogę się nasłuchać w tramwaju. Byłem jednak ciekaw gdzie Artur zmierza – dosłownie i w przenośni. Gdzie zaprowadzi go jego paranoja.

Czy w ogóle można przygotować się na nadciągający koniec świata? Czy w obliczu przeczucia, że – cytując amerykańskich preppersów – „niedługo gówno wpadnie w wentylator”, można być gotowym?

Jestem pewien, że można być przygotowanym na koniec. I nie chodzi o budowanie atomowego schronu i zebranie zapasów ryżu, którym wyżywimy rodzinę przez wiele lat po tym jak skończy się „globalny porządek”. Zresztą, co by to było za życie? Można być przygotowanym na nadciagający koniec, o którym dość wyraźnie mówił Jezus:

„Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się. I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze”. (Łukasza 21,26-28)

Nie o tym jednak traktuje (a szkoda) Łukasz Krukowski w swojej powieści. Dlatego też „Mam przeczucie” nie da Wam odpowiedzi na to jak być gotowym. Tejże należy szukać gdzie indziej – polecam Nowy Testament.

Co do opisywanej książki – było to ciekawe doświadczenie literackie. Nie będę zdradzał Wam zbyt wiele z tego gdzie ostatecznie dotarł Artur. Inna sprawa, że nie byłbym nawet w stanie tego zrobić, ponieważ kompozycja powieści jest dość otwarta, i mi osobiście zabrakło tu sensownego, mocnego zakończenia.

Może zwyczajnie go nie wychwyciłem. Może każdy konfrontując się z tą powieścią, ma wyciągnąć własne wnioski.