Dumka na dwa koty recenzja

Ostatni tom „Rodzeństwa Mach” nadchodzi.

Cezary jest jedynym strażakiem w rodzinie oraz najmłodszym z rodzeństwa Machów. Jakiś czas temu rozstał się z narzeczoną, a teraz ona wraca do miasta na swój ślub. Początkowo dziwnie się czuje, jednak ma bardzo dobrego rozpraszacza i jest nią Nalewka — kotka, którą uratował na jednej z akcji i przygarnął do siebie. Kotka zdaje się nie lubić nikogo poza Mają Maj, jedyną panią weterynarz w mieście. Jednak ta sympatia nie idzie w parze w uczuciami, jakie żywi Czarek do pani weterynarz, ponieważ ta dwójka nie znosi się od podstawówki. Mimo to najmłodszy Mach postanawia zaproponować Mai pewien układ, który pomoże każdemu z nich.


Ta książka to gwarancja dobrze spędzonego czasu. Autorka po raz kolejny nie zawodzi i daje nam świetną historię pełną humoru.
Czarek jest najmłodszym z rodzeństwa i jednocześnie ostatnim singlem w ich paczce przyjaciół, dlatego każdy dosłownie suszy mu głowę, aby kogoś sobie znalazł. Podobnie jest z panią weterynarz, dlatego pomysł udawanego związku wydaje się dla nich idealnym rozwiązaniem. W końcu kot Czarka lubi tylko Maję, a ona również ma kota. Nalewka i Bimber z jednej strony nic sobie nie robią w związku z sytuacją ich właścicieli, choć z drugiej strony wydaje się, że koty mają w tym swój własny plan. Można powiedzieć, że koty bohaterów grają drugie główne skrzypce i wprowadzenie ich w taki sposób do całej historii, był naprawdę genialnym posunięciem.

Podobało mi się, że autorka nie zapomniała o bohaterach wcześniejszych tomów i mogliśmy poznać ich dalsze losy od zakończenia ich historii.

„Dumka na dwa koty” to historia pełna humoru, która mocno was rozbawi. Jest to książka, którą zaczyna się czytać i nawet nie wiesz, kiedy ją kończysz. Pełna emocji, odwagi, czułości i bohaterami, których polubisz od razu. Do tego motyw enemies to lovers i fake dating. Jak dla mnie biorę w ciemno.

Smutno mi, że to już koniec serii o rodzeństwie Mach, bo naprawdę mocno ich polubiłam i zdecydowanie uwielbiam ich wszystkich. Zawsze świetnie się z nimi bawiłam i wiem, że jeszcze wrócę do „przeklętych braciszków”.