Strasznie głośno, niesamowicie blisko recenzja

Książka pt. “Strasznie głośno, niesamowicie blisko”, której autorem jest Jonatan Safran-Foer bardzo długo zalegała na regale rodzinnego kredensu, nie mogąc doczekać się swoich pięciu minut. Dostała ją moja siostra, której nie spieszyło się do jej przeczytania, zwłaszcza gdy zapoznała się z pierwszymi stronami, które nie przypadły jej do gustu. Gdy w końcu sięgnęłam po tę lekturę, także na początku nie byłam pewna co do jej kontynuacji, gdyż początkowe akapity mogą naprawdę nie zachęcić, gdy jeden z narratorów – ośmioletni Oskar Shell – opowiada o gadających (ludzkich) bąkach, które mogłyby same za siebie przepraszać (w języku francuskim!) lub przytacza historię ze swoich pierwszych i ostatnich zajęć z taekwondo, gdy jego trener zmuszał chłopca do zaatakowania jego “klejnotów”. Lecz z czasem książka ta nabiera głębszego sensu, a początkowo wydające się dziwne i niestworzone przemyślenia chłopca, opisane w adekwatnie infantylny sposób, zaczynają urzekać.

Może więc od początku - książka opowiada o chłopcu, którego ojciec ginie w jednym z budynków World Trade Center w czasie słynnego zamachu. Któregoś razu Oskar znajduje w rzeczach ojca tajemniczy wazon, a w nim klucz, jak się okazuje, nie pasujący do żadnych drzwi czy szkatułek w domu. Chłopiec postanawia więc wyruszyć na poszukiwania odpowiedniego zamka. Wierzy, że tym sposobem odnajdzie swojego ojca, który stworzył najdłużej trwającą grę miejską, w jaką mogli wspólnie zagrać. Poza chłopcem, w książce występuje jeszcze dwóch narratorów - jego dziadek oraz babcia, i choć początkowo można pogubić się w opisywanych wydarzeniach, ostatecznie wszystko nabiera głębszego sensu. “Strasznie głośno, niesamowicie blisko” jest książką nietuzinkową o ciekawym humorze. Nie raz potrafi rozbawić, jednocześnie nie raz czytając ją byłam bliska łez. Wszystko wzbogacają ilustracje zawarte w książce, przy czym warto napomknąć, by oglądać je dopiero w trakcie czytania, a nie przed! Mają one ogromne znaczenie.

Myślę, że pozycja ta może znaleźć różnych zwolenników. Może nie ma w niej dynamicznej akcji lub nie toczy się śledztwo w sprawie okrutnego morderstwa, lecz książka ta świetnie obrazuje cierpienie rodziny po stracie bliskiej osoby (szczególnie kładąc nacisk na ofiary zamachów na WTC), genialnie przedstawia więź, która łączyła ojca i syna oraz niesie swego rodzaju naukę życiową, by nie czynić błędów popełnionych przez bohaterów tej pozycji.