Zaginiony recenzja

Fabuła jest tak zorganizowana, że wcześnie czytelnik może zacząć wyciągać swoje hipotezy na temat prawdopodobieństwa zajść. I to było dla mnie ciekawe doświadczenie. Mimo iż zaczynamy przewidywać, jak i sama treść na dość wczesnym etapie sugeruje, iż z nieobecnością nastolatka może mieć związek ktoś z kręgu poznanych postaci, to i tak motywy są skrywane, a dochodzenie do sedna utrudniają sprytnie wbudowane elementy, jak choćby krótkotrwałe epizody z zanikami pamięci pani Wilkinson.

Claire, gdy jest zakotwiczona w rzeczywistości, dobrze radzi sobie z sytuacją oczekiwania. Jest silną jednostką, więc tym bardziej trudno jej uwierzyć w zdarzające się sytuacje, w których traci kontrolę nad swym ciałem i zmysłami. To nieco odwraca uwagę czytelnika od głównego tematu i postrzegania bohaterki, jako rozpamiętującej, cierpiącej po stracie kobiety, a jednocześnie zaczyna budzić pewne podejrzenia. Zresztą, na końcu uświadomiłam sobie, że każda z postaci jest przedstawiana w pewnych momentach tak, iż zaczynamy mieć co do niej wątpliwości, szerzą się nasze podejrzenia i zaczynamy dochodzić nawet do dość oryginalnych powiązań (nie przyznam się, co mnie chodziło po głowie:P).

"Zaginiony" to naprawdę ciekawie zrelacjonowana opowieść o wydarzeniach po zniknięciu bliskiej osoby. Taylor z niczym się nie spieszy, powoli przygotowuje czytelnika na to, co ostatecznie musi nastąpić, ale też w pewnym sensie odbiera książce jakąś iskrę. Dla mnie treść nie tętni, nie pobudza adrenaliny, a jest miarowo poprowadzoną opowieścią, w której co jakiś czas matka dowiaduje się czegoś,co we fragmentach buduje sytuację sprzed zniknięcia Billego. Każdy z domowników dokłada swoją cegiełkę, a Claire w swojej świadomości nie tylko składa to w cały obraz, ale dociera do niej bolesna prawda, jak wielu istotnych kwestie nie wiedziała o swoim młodszym synu.

Powolny rozwój wypadków nadaje całości raczej sennego wymiaru. Chociaż Taylor zadbała również o drobne prowokacje, wpisując w wyważoną treść momenty przełomowe, w których główna bohaterka jest tuż o krok od odkrycia wydarzeń, co pozwala czytającemu nasycić się przez chwilę natężonymi emocjami. Jednak i tak nie zmieni to odczucia, że moim - chyba jedynym - zarzutem w przypadku tej lektury będzie niepotrzebne rozciągnięcie pewnych fragmentów. I to nie tak, że odbiera poczucie spójności, czy zbytniego wyeksponowania odczuć bohaterów. Po prostu były momenty, kiedy chciałam jak najszybciej przejść dalej, a nie czytać o mniej istotnych sprawach. Czemu jednak nie mogę zaprzeczyć, to faktowi, że książka wciąga, być może nie od początku, ale im dalej, tym mocniej ją trzymałam, by jak najszybciej dotrzeć do zakończenia i zaspokoić ciekawość.