Kołysanka z Auschwitz recenzja

„(…) Bóg nigdy nie opuszcza swoich dzieci. (…)
- Myślę, że w takim miejscu chyba będziemy musieli Mu pomóc (…)". „Jedno jest pewne: wszyscy umrzemy. Ale jeśli możemy kogoś uratować, warto codziennie podejmować walkę”. Jedna z trudniejszych, ale jakże i ważnych pozycji książkowych w ostatnim czasie. Na co dzień żyjemy w pogoni za szczęściem, spełnieniem, realizacją naszych marzeń. Mamy mało czasu, aby zatrzymać się i pomyśleć. Pomyśleć o tym, że wszystko to, co materialne, kiedyś przeminie. Światem bowiem rządzą słowa: „Czasem musimy stracić wszystko, aby zrozumieć, co jest najważniejsze”. I o tym jest właśnie „Kołysanka z Auschwitz”, o której chcę dziś napisać kilka słów. „Kołysanka…” to obraz cygańskiego obozu w Auschwitz. Obozu, w którym nie było wielu relacji międzyludzkich, ponieważ każdy walczył o własne szczęście i przetrwanie. Kradzieże? Ukrywanie śmierci innej osoby mieszkającej w tym samym pokoju, aby zdobyć jej racje żywnościowe? Wszystkie takowe zachowania były na porządku dziennym. Z drugiej jednak strony – rodzina Hannemann spotyka dość przyjazne i wspierające osoby, które tłumaczą, jak wygląda życie obozowe i sztuka przetrwania w nim. Helene Hannemann trafia do cygańskiego obozu na własne życzenie, jest bowiem Aryjką czystej krwi, dlatego w tym strasznym miejscu wcale znaleźć się nie musiała. Pokazała jednak, iż miłość matczyna to najczystsze i najpiękniejsze uczucie. Ponadto – dzięki jej czystości krwi – zjednuje sobie rządzącego w obozie lekarza, który chce, aby Helene stworzyła tam przedszkole. Ów ośrodek dla dzieci to tylko próba pokazania, że nic się nie dzieje. 
Czy rodzinie Hennemann uda się ponownie odzyskać utracone szczęście i żyć wspólnie poza obozem? Odpowiedź na to pytanie znajduje się w „kołysance z Auschwitz”, do lektury której ochoczo zachęcam.